In & OutΓράφει ο Γιώργος Εχέδωρος
Πιστεύουμε πως ανήκουμε στη νεολαία.
Ανεξάρτητα από τα χρόνια που κουβαλάει ο καθένας στην πλάτη του.
Ανήσυχοι, διερευνητικοί, πάντα στα In και στα Out. Δεν μπορεί να μας καλύψει τίποτε από αυτά που βιώνουμε...
Η στενάχωρη, μικρών απαιτήσεων ζωή, μας καταρρακώνει και μας καταπλακώνει. Θέλουμε αέρα ζωντάνια, κίνηση, ενδιαφέροντα. Να μπλεχτούμε μέσα στην κοινωνία και όποιον πάρει ο ...χάρος.
Έχουμε ισχυρή θέληση για ζωή και ακόρεστη επιθυμία γνώσης όλων των πτυχών της ζωής.
Περάσαμε τροχάδην τη δεκαετία των είκοσι, όπου το μυαλό ακολουθούσε λαχανιάζοντας την εκτόνωση του κορμιού.
Μπήκαμε στα –άντα με σπέρματα προβληματισμού, αμφισβήτησης, απαισιοδοξίας για την κατάσταση που δεν άλλαξε, απογοητευμένοι στην ανώμαλη προσγείωση που λέγεται πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που πιστεύαμε ότι δεν έχει στάτους, αλλά αργά συνειδητοποιήσαμε πως ολοένα πλάθεται, ζυμώνεται, με τέτοιο απαράλλακτο ρυθμό και τρόπο και από διαφορετικούς – με διαφορετική ιδεολογία- ανθρώπους, που είναι αιτία, για άλλη μια επανάσταση.
«Οι περιπλανώμενοι» λάδι σε ξύλο του Κάντινο Πορτινάρι 1944). Η καλλιτεχνική έκφραση των συνθηκών εργασίας που επί αιώνες βιώνουν οι καταπιεσμένοι λαοί της Νότιας Αμερικής. Βρίσκονται και αυτοί στο άρμα του βορειο-αμερικανικού ονείρου...
Τι ταπεινά που είναι τα παραδείγματα του περίγυρού μας! Τι πεζότητα! Τι ανοησία! Τι ματαιοδοξία! Τι πρόστυχη ευμάρεια!
Τώρα ακολουθούμε αυτήν που άλλοτε ονομάζαμε κοινωνική μιζέρια, μέσα στα γκλαμούρια και τους κιτς, έναν δρόμο που δεν μας πήγαινε και δεν τον πάμε.
Επιλέξαμε τα Out
Από τα In και τα Out, πολλές φορές επιλέξαμε τα Out. Σαν αντίδραση σε μια συντήρηση που φθάσαμε να περιγελούμε και να μισούμε.
Ώσπου μια ημέρα είδαμε πίσω μας την ...επόμενη νεολαία! Δίχως να το αντιληφθούμε, η ίδια η ζωή, μας είχε εκτοπίσει στο χώρο των μεγαλύτερων, στο χώρο της λεγόμενης σοβαρότητας, της ψευτο-συντήρησης, της υποκρισίας με την αριστερή ή τη δεξιά νοοτροπία. Δεν έχει καμιά διαφορά και σημασία.
Φθάσαμε να εκθειάζουμε όσα μισούσαμε, αυτά που πολεμήσαμε να αλλάξουμε. Γίναμε πανομοιότυποι με τους ‘παλιούς’ και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ακόμη τον δεκαοκτάχρονο και τον εικοσάχρονο γιατί δεν θέλουμε να παραδεχθούμε τον εαυτό μας!
Δεν θέλουμε, μάλλον, να παραδεχθούμε, τη λογική τους που με τόση ευκολία ξεπερνούν και φεύγουν από δεδομένα που εμείς εκεί είχαμε φρακάρει...
Κι όμως η νεολαία κάθε εποχής, δίνει το στίγμα της κοινωνίας, τα πλεονεκτήματά της, τα μειονεκτήματά της, τα προβλήματά της, τον προσανατολισμό της.
Φώτο: Εκδηλώσεις για την ειρήνη στο Παρίσι πριν 30 χρόνια (1969).
Οι νέοι άνθρωποι σκέπτονται αισιόδοξα και αν δεν καταφέρουν να αλλάξουν κάτι ολοκληρωτικά στην κοινωνία, καταφέρνουν με τον τρόπο τους, με την αντίδρασή τους, με τον αμοραλισμό τους να γελοιοποιήσουν σοβαροφανείς καταστάσεις και να τις εξαφανίσουν.
Κι αυτή η ‘χωνεμένη’ αλλαγή είναι η πραγματική, η ουσιώδης, αυτή που κάθεται, που εδράζεται, στηρίζεται, θεμελιώνεται με σταθερές βάσεις, προωθώντας την εξέλιξη της λεγόμενης κοινωνικής νοοτροπίας.
Το ερώτημα, τώρα, είναι, ποιος είναι μέσα ή έξω από τα πράγματα; Οι εφησυχασμένοι ή οι ανήσυχοι; Οι πεινασμένοι ή οι χορτάτοι;
Η αδιαφορία πέθανε μέσα στην κοινωνία. Είμαστε πλεγμένοι τόσο γερά ο ένας με τον άλλον που δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Η προέκταση του χεριού μου είσαι εσύ. Η αφετηρία του μυαλού μου είσαι εσύ. Το έγκλημα που διαπράττεις είναι δικό μου, δεν σου ανήκει. Και το ερώτημα παραμένει. Ποιοι τελικά είμαστε.
Αυτοί που ακολουθούν μια κοινωνία ως έχει, ή αυτοί που την οραματίζονται διαφορετική;
In ή Out;
----
Το κείμενο ανήκει στο υπό έκδοση βιβλίο του γράφοντος "Η αυτοκριτική ως μέσο ελευθερίας".
--