"Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας "
Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος
Μια διάσταση για τη δημιουργία μιας ενοποιημένης ‘Δημοκρατίας’ που θα φέρει το ιστορικό όνομα ‘Μακεδονία΄στα πλαίσια της πάλαι ποτε Γιουγκοσλαβίας είναι αυτή που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Sunday Herald της Σκωτίας στις 27 Μαρτίου 1949.
Το δημοσίευμα που υπογράφει ο Ian Bevan αναφέρει χαρακτηριστικά πως όταν ένας Γάλλος θέλει να ονομάζει ένα μίγμα ή ένα συνονθύλευμα το αποκαλεί απλά «Macedoine”, Μακεδονία, δηλαδή. Κι ο λόγος είναι απλός. Στον ιστορικό γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας υπάρχουν εκτός από τον ελληνικό λαό ένα σωρό (σλαβικές) φυλές, τόσες που πραγματικά γίνεται χαμός. Η πολυεθνικότητα άλλωστε της σημερινής FYROM είναι επίσημα παραδεκτή.
Φωτο: Ο Ιωσήφ Μπρόζ Τίτο (Јосип Броз Тито )
Η ανακίνηση του ‘μακεδονισμού’ από τη Βουλγαρία
Ο συντάκτης του άρθρου μπαίνει αμέσως στο ‘ψητό’. Γράφει επί λέξει:
«Bulgaria, with the blessing of Moscow, has revived a movement to create an independent Macedonia. It would incorporate territory from southern Bulgaria, southern Yugoslavia and northern Greece.»
Δηλαδή,
«Η Βουλγαρία με τις ευλογίες της Μόσχας, αναβίωσε ένα κίνημα για δημιουργία μιας ανεξάρτητης Μακεδονίας. Θα ενσωμάτωνε περιοχή από τη νότιο Βουλγαρία, νότιο Γιουγκοσλαβία και τη βόρειο Ελλάδα.»
Αυτό βέβαια ήταν ένα παλιό όνειρο της Βουλγαρίας που εμφανίστηκε μετά από την ήττα της στους βαλκανικούς πολέμους. Ιδιαίτερα κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο είχε ενεργοποιηθεί αρκετά για το ζήτημα αυτό. Ήθελε να δημιουργήσει κάτι παραπλήσιο με την Ανατολική Ρωμυλία. Την οποία κατόπιν ενσωμάτωσε.
Όπως μας αναφέρει η αναφερόμενη εφημερίδα το ζήτημα αυτό είχε φθάσει και στη Βουλή των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου και συζητιόταν με σοβαρότητα. Αναφέρεται μάλιστα και στη βουλγαρική προπαγάνδα πως δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί ένα ‘μακεδονικό κράτος’ μετά από το βασίλειο του Φίλιππου και του Αλέξανδρου του 4ου αιώνα π.Χ.
Μάλιστα αναφέρεται χαρακτηριστικά πως στη αναφερόμενη Βουλή ειπώθηκε πως με τις θέσεις της Βουλγαρίας υποδαυλιζόταν η ενότητα της Ελλάδας:
«Ο Υπουργός, ο κ. Hector McNeil, είπε ότι το ‘μακεδονικό ζήτημα’ αποκάλυψε πλήρως ότι η εξέγερση στην Ελλάδα κατευθύνθηκε προς το ενδεχόμενο διαμελισμού της χώρας.»
Μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στο έτος 1949 και στη χώρα μας βρίσκεται σε εξέλιξη ο εμφύλιος πόλεμος.
Ένα σημαντικό σημείο του δημοσιεύματος είναι πως το μακεδονικό ζήτημα που έφερε στο προσκήνιο εντέχνως η Βουλγαρία δεν επηρέασε καθόλου την κυβέρνηση της Ελλάδας που βρισκόταν προσηλωμένη στον εμφύλιο πόλεμο με τους Κομμουνιστές Επαναστάτες, στις οροσειρές της βόρειας Ελλάδας.
Το δημοσίευμα της εφημερίδας "Sunday Herald" της Σκωτίας στις 27 Μαρτίου 1949.Η δημιουργία της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης
Επηρέασε όμως σε μεγάλο βαθμό τον ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Ιωσήφ Τίτο που ανησύχησε σοβαρά για την υπόσταση του νότιου τμήματος της χώρας του.
Γνώριζε όμως πως χωρίς τη σύμπνοια των Μεγάλων Δυνάμεων τα βουλγαρικά σχέδια –αν και αυτά υποστηρίζονταν από τη Μόσχα- δεν θα μπορούσαν να υλοποιηθούν.
Οι πληροφορίες που είχε, του δήλωναν πως οι θέσεις της Βουλγαρίας είχαν μεγάλη απήχηση στο λαό της Νοτιοσλαβίας τη λεγόμενη «Βαρντάσκα» για μια ενιαία ‘δημοκρατία’ που θα έφερε το όνομα ‘Μακεδονία’.
Σημειώνει ο Ian Bevan:
»Το ζήτημα μιας ‘ανεξάρτητης Μακεδονίας’ δεν είναι τίποτα νεότερο. Οι κομμουνιστές το έφεραν στο προσκήνιο το 1944 όταν διαμόρφωσαν μια αριστερή ομάδα αντίστασης γνωστή ως N.O.F. (Slav People’s Libaration Front -μέτωπο απελευθέρωσης των σλάβικων λαών). »Αναμφισβήτητα ο Τίτο έλπιζε να ανταμειφθεί με το να ηγηθεί μιας κομμουνιστικής δημοκρατίας που θα δημιουργούνταν με ενσωματώσεις περιοχών της Ελλάδας και ενδεχομένως και την απορρόφηση της μακεδονικής μειονότητας της Βουλγαρίας. Επεδίωξε να οδηγήσει την παλίρροια του μακεδονικού εθνικισμού κατευθείαν στη Θεσσαλονίκη, όπου ο ελληνικός λιμένας ήταν το ζητούμενο από όλα τα κομμουνιστικά κράτη.»
Προφανής, λοιπόν, ο στόχος του Τίτο.
Αν δεν υπήρχε δηλαδή το βουλγαρικό ζήτημα της ανεξαρτοποίησης της Μακεδονίας και αν δεν βρισκόταν σε εξέλιξη ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα, ίσως, να μην είχε επέλθει καμία αλλαγή στην περιοχή.
Την εποχή, όμως, αυτήν είχε πολλά προβλήματα στο Μαυροβούνιο, ευτυχώς όμως γι’ αυτόν, όπως σημειώνει ο συντάκτης, πρωθυπουργός στα Σκόπια ήταν ο κομμουνιστής Lazar Kolishvski που, ευτυχώς, βασανίστηκε από τους Γερμανούς και του Βουλγάρους στη γερμανική κατοχή και έτσι δεν υπήρχε ‘φόβος’ να ενστερνιστεί τις βουλγαρικές προτάσεις.