Γράφει ο Γιώργος ΕχέδωροςΤο ρωσικό έντυπο ‘Σλάβοι’, όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο σημείωμά μας, προσπαθεί να περάσει τη γραμμή των εθνικιστικών κύκλων της πΓΔΜ, διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά ιστορικά δεδομένα στον ιστορικό χώρο της Μακεδονίας, ισχυρίζεται, μάλιστα, πως οι Έλληνες, αποτελούσαν μια μικρή και διασκορπισμένη ομάδα στο γεωγραφικό αυτό τμήμα της βαλκανικής.
«Η εθνική σύνθεση στον χώρο αυτόν είναι ανάμεικτη. Συνυπήρχαν οι Θράκες, οι Ιλλυριοί, οι Έλληνες και οι Μακεδόνες» γράφει ο Σλάβος συντάκτης.
Η αναφορά που γίνεται για τον Μέγα Αλέξανδρο τονίζοντας τα περί μακεδονικής εθνότητας είναι ενδεικτική:
« Στην περίοδο του Μεγάλου Αλεξάνδρου που ήταν Μακεδών και βασίλεψε από το 336 έως το 323 π.Χ., η Μακεδονία έφθασε στο αποκορύφωμά της. Μετά την κατάκτηση της Θήβας και της Περσίας ο Αλέξανδρος επεκτάθηκε μέχρι τον Ινδό ποταμό και το μακεδονικό έθνος κυριάρχησε στο περσικό έθνος καθώς και στα αιγυπτιακά εδάφη.»Παρενθετικά σημειώνουμε πως τον περασμένο Οκτώβριο ανακαλύφθηκαν στο αρχαίο ελληνο-βακτριανό κράτος (τμήμα του σημερινού Πακιστάν) καταλύματα του στρατού του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι αρχαιολόγοι (βρετανοί επιστήμονες) ανέφεραν συγκεκριμένα για: «ανακάλυψη της πορείας των ελληνικών στρατευμάτων του Αλεξάνδρου», και τεκμηρίωσαν τη θέση τους από τις ελληνικές επιγραφές και τα αρχαία ελληνικά σύμβολα που εντοπίστηκαν σε ποτήρια και άλλα σκεύη.Εντύπωση μεγάλη προξένησαν σχόλια, μάλλον πακιστανών, πως δεν υπήρξαν ελληνικά στρατεύματα με τον Αλέξανδρο αλλά διάφοροι λαοί της βαλκανικής συγκροτούσαν το στρατό του. Προσπάθησαν, δηλαδή, να ...διορθώσουν τους αρχαιολόγους. Έτσι διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά την ...επιτυχία του σλαβικού ιού...
Για να μην φύγουμε από το θέμα μας, επιστρέφουμε στις αναφορές του ρωσικού εντύπου για την παρουσία των Σλάβων στη Μακεδονία.
«Το δέκατο τρίτο αιώνα», γράφει ο σλάβος συντάκτης, «ο Σέρβος πρίγκηπας Νεμάνιϊτς της Ράσκα (Неманичей из Рашки) κατείχε τη βόρειο δυτική και βόρειο Μακεδονία. Ενώ στα μέσα του 14ου αιώνα το σύνολο της Μακεδονίας-με εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη- αποτελούσε τμήμα της Σερβίας. Το 1346 η μακεδονική πόλη των Σκοπίων έγινε πρωτεύουσα του Σερβο-Ελληνικού Βασιλείου και ο Στέφαν Ντούσαν ανακηρύχθηκε ‘βασιλεύς των Σέρβων και Ελλήνων’. Μετά το θάνατό του η Μακεδονία διαμοιράζεται σε δέκα Σέρβους ηγεμόνες, οι πιο ισχυροί από αυτούς ήταν οι ηγεμόνες αδελφοί Voinovichi (σ.σ. βασίλεψε από 1365 έως 1371) και ο δεσπότης Βουρκασίν Ούγκλες.
Το 1371 οι δύο αναφερόμενοι Σέρβοι αδελφοί σκοτώνονται σε μάχη κατά των Τούρκων στις όχθες του ποταμού Μαρίτσα. Η μακεδονική γη τότε κατανεμήθηκε και διαμοιράστηκε σε Έλληνες και Σέρβους ηγεμόνες, ενώ ο υιός του Βουρκασίν Ούγκλες, ο πρίγκηπας Μάρκος που ανέλαβε τη βασιλεία αναγκάστηκε να γίνει υποτελής στο Σουλτάνο.»
Με την παρουσίαση αυτή το σλαβικό έντυπο προσφέρει ευκολοχώνευτες ιστορικές αναλήθειες καθώς προσπαθεί να εξαφανίσει τον ελληνικό πληθυσμό από τη μακεδονική γη. Δεν μας εξηγεί γιατί το κράτος του, ο Σέρβος Ντούσαν το ονόμασε ‘Σερβο-Ελληνικό’, μήπως επειδή το κυρίαρχο πληθυσμιακό στοιχείο στο κράτος αυτό ήταν το ελληνικό; Ή το ονόμασε έτσι ...απερίσκεπτα; Αλλά πως υπήρχαν Έλληνες ηγεμόνες τον δέκατο τέταρτο αιώνα στη Μακεδονία αφού δεν υπήρχαν Έλληνες; Οι σκοπιανοί που ήταν κρυμμένοι;
Ο αναφερόμενος πρίγκηπας Μάρκος που ανέλαβε την ελληνο-σερβική βασιλεία από το 1371 έως το 1395 στο βόρειο γεωγραφικό τμήμα της Μακεδονίας, είναι ο αγαπημένος ήρωας των Σέρβων (τον θεωρούν Σέρβο), των Σκοπιανών (τον θεωρούν Σκοπιανό) και των Βουλγάρων (τον θεωρούν Βούλγαρο).Γράφει επί λέξει στο σλαβικό έντυπο:
«ο αναφερόμενος πρίγκηπας Μάρκο είναι ένας από τους αγαπημένους ήρωες των σερβικών, των Σλαβομακεδονικών και των βουλγαρικών επών».
Είναι εμφανέστατο πως ο ρωσικός πανσλαβισμός επιδιώκει μια ομογενοποίηση των αναφερόμενων βαλκανικών λαών.
Οι εξισλαμισμοί και οι σλάβοι ...πομάκοι
«Στους αιώνες 14ο και 15ο οι καταστρεπτικές επιθέσεις» συνεχίζει το σλαβικό κείμενο, «είχαν ως αποτέλεσμα τον αφανισμό μέρους του χριστιανικού πληθυσμού και το 16ο αιώνα η οθωμανική κυβέρνηση εγκατέστησε στις αγροτικές περιοχές της Μακεδονίας Τούρκου Γιουρούκους, νομάδες από την Ανατολία. Κατά το δεύτερο ήμισυ του 17ου αιώνα στην ανατολική Μακεδονία και στη Βουλγαρία οι Σλάβοι εξισλαμίστηκαν και ανέλαβαν θέσεις στον οθωμανικό στρατό (ως βοηθητικοί) και στο οθωμανικό κράτος (ως κρατικοί υπάλληλοι). Αυτοί οι Σλάβοι ονομάστηκαν Πομάκοι, υπάλληλοι, βοηθοί.»
Οι πλούσιοι Έλληνες και τα τσιφλίκια
Είναι η τέταρτη φορά μέσα στο ρωσικό κείμενο που επαναλαμβάνει:
«Ο πληθυσμός της Μακεδονίας ήταν ανάμεικτος για αιώνες» και θα συνεχίσει την εξουδετέρωση του ...εχθρού (των ελλήνων):
«Το μερίδιο των Σλάβων (μουσουλμάνων και χριστιανών) αποτελούσαν περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού στο νότιο τμήμα και το μισό περίπου βορειότερα. Το υπόλοιπο του πληθυσμού αποτελούνταν από Έλληνες, Βλάχους, Τούρκους, Αλβανούς, Εβραίους».
Δεν μπορεί όμως να μην παραδεχτεί το αυτονόητο:
«Στους 17ο και 18ο αιώνες στη Μακεδονία ανθεί η τάξη των εμπόρων που ήταν από την πλουσιότερη των Βαλκανίων. Πλούσιοι έμποροι ήταν κυρίως οι Έλληνες»
Ενώ θα συνεχίσει παρακάτω:
«Ενώ οι Βλάχοι και οι Σλάβοι απέκτησαν την εκτίμηση των Οθωμανών ηγεμόνων και μπορούσαν να λάβουν υψηλά αξιώματα, όπως για παράδειγμα, ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων».
Και τώρα η εθνική συνείδηση των Σλαβομακεδόνων...
Συνεχίζουμε με το ρωσικό πανσλαβιστικό πόνημα:
«Στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης ( τα έτη από 1821 μέχρι 1829) και την ανάδειξη της ελληνικής εθνικής ταυτότητας σε συνδυασμό με την εξάπλωση της ρωσικής επιρροής (σ.σ. για να μην ξεχνιόμαστε) η οποία κατέληξε στο ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-29 αρχίζει η διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης των «Σλαβομακεδόνων» (σ.σ. τα εισαγωγικά στο ρώσικο κείμενο). Η εθνική αναγέννηση υποστηρίχτηκε από το 1860 έως το 1880 από ένα-δύο μοναστήρια. Ο μεγαλύτερος πληθυσμός των σλαβομακεδόνων δεν είχε συνειδητοποιήσει την ξεχωριστή εθνότητά του ούτε μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα.» (σ.σ. !!)
Και ο εκβουλγαρισμός...
« Η μη συνειδητοποίηση της ξεχωριστής τους εθνότητας διευκόλυνε τον εκβουλγαρισμό του μακεδονικού πληθυσμού, ιδιαίτερα μετά την ίδρυση το 1870 της Βουλγαρικής Εξαρχίας.
Το 1878 συνήφθη μεταξύ της Τουρκίας και της Ρωσίας η συνθήκη ειρήνης η γνωστή του Αγίου Στεφάνου, όπου με αυτήν ιδρύονταν η Μεγάλη Βουλγαρία που συμπεριλάμβανε και τη Μακεδονία εκτός της πόλης Θεσσαλονίκης. Με το συνέδριο όμως του Βερολίνου που πραγματοποιήθηκε κατά το ίδιο έτος, αναθεωρήθηκαν τα όριο του νέου κράτους και η Μακεδονία παρέμεινε υπό της τουρκικής κατοχής.»Το 1893 ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη μια μυστική οργάνωση με το όνομα Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, γνωστή ως BMDP που είχε σκοπό την δημιουργία αυτόνομης (Σλαβικής) Μακεδονίας. Στα 1895 δημιουργείται το βουλγαρο- μακεδονικό κομιτάτο (VMOK), που έχει τους ίδιους στόχους αλλά με ενεργή συμμετοχή των βουλγαρικών ενόπλων δυνάμεων (κομιτατζήδες). Ανά χρονικά διαστήματα υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ των τσετών των δύο οργανώσεων.
Παρόμοιες οργανώσεις δημιουργούνται στη Σερβία και στην Ελλάδα.
»Στις 2 Αυγούστου του 1903 στη νοτιοδυτική περιοχή της Μακεδονίας άρχισε η εξέγερση του Ίλιντεν (ήταν εορτή του προφήτη Ηλία). Την επόμενη αντάρτες κατέλαβαν την πόλη του Κρούσεβο και δημιούργησαν την ‘κρουσόβικη δημοκρατία’ που διήρκεσε δέκα ημέρες. Η εξέγερση κατεστάλη τελείως από τους Τούρκους και χιλιάδες Σλαβομακεδόνες μετανάστευσαν από την περιοχή της εξέγερσης στη Βουλγαρία, Σερβία και Ηνωμένες Πολιτείες. Τότε το BMDP τέθηκε εξ ολοκλήρου στον έλεγχο της Βουλγαρικής Ηγεμονίας».
Σλαβομακεδόνες κομιτατζήδες δολοφόνησαν τον Αλέξανδρο της Σερβίας
«Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο η ηγεσία του BMDP οργανώθηκε στη Βουλγαρία. Από εκεί έστελνε ένοπλα αποσπάσματα (κομιτατζήδες) στην ελληνική και τη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία για εκτέλεση διάφορων τρομοκρατικών πράξεων. Μέλη της BMDP συμμετείχαν στην δολοφονία του βασιλιά Αλέξανδρου της Γιουγκοσλαβίας το 1934 καθώς και άλλων πολιτικών προσώπων.»
Η παρουσίαση των τμημάτων του ρωσικού κειμένου είναι ενδεικτική της πολιτικής που υπάρχει στη σλαβική της διάσταση. Απαλείφονται γνήσια ιστορικά στοιχεία, μειώνεται έντεχνα και μεθοδικά η ελληνικότητα της Μακεδονίας και διογκώνεται η σλαβική παρουσία καθώς παρουσιάζεται αυτή, ως συνέχεια ενός συνονθυλεύματος λαών και εθνών που ζούσαν στον ιστορικό αυτό χώρο.
Επιπρόσθετα γίνεται προσπάθεια δημιουργίας κοινής ιστορικής συνισταμένης Σέρβων, Βουλγάρων και Σκοπιανών.
Το παρόν κείμενο είναι συνέχεια του : http://www.echedoros-a.gr/2009/11/blog-post_29.html