Ιανουάριος 23, 2011.
Η γερμανο-γαλλική συμφωνία συμφιλίωσης, πριν από 48 χρόνια, μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για την επίλυση σύγχρονων καυτών βαλκανικών θεμάτων.
Χρειάζεται μόνον η παρουσία οραματιστών πολιτικών, όπως είναι ο Ντε Γκώλ, ο Σούμαν, ο Αντενάουερ.
Υπάρχει κανείς, εδώ, στα Βαλκάνια;
Στο δελτίο ειδήσεων φιλοξενήθηκαν: η πρέσβης της Γερμανίας η κ. Ulrike Maria Knotz και της Γαλλίας ο κ. Jean Claude Shlumberzhe.
-Κυρία Πρέσβη μιλήστε μας σύντομα για την ιστορική συνεργασία των δύο χωρών.
Knotz: Οι σχέσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας αποτελούν ένα ιστορικό παράδειγμα πως δύο εχθροί μπορούν να γίνουν σύμμαχοι, φίλοι. Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν άλλες χώρες που έχουν πολεμήσει τόσο πολύ μεταξύ τους, όσο η Γαλλία και η Γερμανία, σήμερα όμως η φιλία τους βρίσκεται στην υπηρεσία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
-Κύριε Πρέσβη, εξηγήστε μας πως ξεπεράσατε την στρατιωτική ψύχωση ώστε να δημιουργηθεί μια συμφωνία φιλίας;
Shlumberzhe: Φυσικά, ήταν πολύ δύσκολο να ξεπεράσουμε μια τέτοια κατάσταση. Η αλλαγή νοοτροπίας επήλθε μετά από μια δραματική και αιματηρή σύγκρουση στην ιστορία μας. Οφείλαμε να αφήσουμε στην άκρη πολλά πράγματα. Εγώ προσωπικά, που αναγνωρίζω τη βαριά ιστορία της χώρας μου, θεωρώ ότι πέρα από την απαιτούμενη πολιτική βούληση για τη συμφωνία φιλίας, σημαντική ήταν η θέληση και των δύο λαών.
Προσωπικά πιστεύω ότι υπήρξαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις που οδήγησαν σε αυτήν τη συμφωνία.
Υπήρχε το πολιτικό θάρρος των πολιτικών μας, ιδιαίτερα του προέδρου Ντε Γκώλ και του Καγκελαρίου Αντενάουερ, που ήξεραν πώς να χειρίζονται τις δύσκολες καταστάσεις ακόμη και όταν η κοινή γνώμη δεν ήταν ευνοϊκή στις αποφάσεις τους.
--
Σημείωση: τα παραπάνω αποτελούν τμήμα της συνομιλίας των δύο πρεσβευτών στην τηλεόραση των Σκοπίων ‘Α1’.
Άντληση: А1 Телевизија, 23.01.2011 19:48
Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος