Νοέμβριος 9, 2011. (Άρθρο της αλβανικής εφημερίδας Shqip)
Ο διαπρεπής ιστορικός ,Arben Puto (φωτο) παρουσίασε το βιβλίο του “Lufta italo-greke. Diktatorë dhe Kuisilingë”/ «Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος. Δικτάτορες και Κουίσλιγκ» σε εκδήλωση του Μεσογειακού Πανεπιστημίου της Αλβανίας.
Το βιβλίο
Είναι ένα βιβλίο το αναφέρεται στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο κατά την περίοδο, Οκτώβριος 1940-Απρίλιος 1941, κατά την οποία, σύμφωνα με το συγγραφέα, δεν έτυχε της ανάλογης ιστορικής μελέτης και καταγραφής, με το δεδομένο ότι η Αλβανία συμμετέχει άμεσα σε αυτά τα γεγονότα.
«Εκτός από θύμα της ιταλικής επιθετικότητας, έπεσε και θύμα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία. Αυτό το γεγονός δημιουργεί την ανάγκη να αντιμετωπιστεί ο ελληνο-ιταλικός πόλεμος στα αλβανικά πλαίσια. Η επίθεση των Ιταλών έγινε από την αλβανική επικράτεια και η Αλβανία κατέστη το πεδίο των μαχών» σημειώνει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας στον πρόλογό του.
Η ελληνική μειονότητα και οι όροι προσδιορισμού της
Ένα σημαντικό μέρος της έρευνάς του ο συγγραφέας αναφέρεται στην ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου την οποία προσπαθεί να σκιαγραφήσει.
«Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατέστη δυνατή μια συμβιβαστική φόρμουλα, σύμφωνα με την οποία η έννοια της μειονότητας σχετίζεται με δύο κριτήρια: το υποκειμενικό και το αντικειμενικό. Κατά συνέπεια η έκφραση της βούλησης του ατόμου (η υποκειμενική εκδοχή) δεν είναι αρκετή, δεν αποτελεί λύση. Σε ορισμένες περιπτώσεις το άτομα δεν μπορεί να εκφράσει ελεύθερα την αληθινή εθνικότητά του.
Αυτό μπορεί να συμβεί και συμβαίνει με επιχορηγήσεις επί επιχορηγήσεων στα άτομα αυτά και οι αρχές είναι υποχρεωμένες να καταγράψουν την έκφρασή τους.
Αναπόφευκτη συνέπεια της εφαρμογής των υποκειμενικών κριτηρίων ( η έκφραση της βούλησης του ατόμου) θα είναι η τεχνητή αύξηση της μειονότητας που δεν αντιστοιχεί στην πραγματική διάστασή της στον τόπο.
Η ελληνική πλευρά ζητά να γίνει όλο και πιο μεγάλος ο αριθμός της ελληνικής μειονότητας στο Νότο, δυσανάλογα με την υπάρχουσα πλειοψηφία.
Έτσι η ελληνική αντιπροσωπεία στη Διάσκεψη για την Ειρήνη, το έτος 1946, παρείχε τον αριθμό από 300 έως 400 χιλιάδες (Έλληνες της Βορείου Ηπείρου).
Τώρα μετά από τόσα χρόνια θα πρέπει να είναι πολύ περισσότεροι, ως αποτέλεσμα της φυσικής αύξησης του πληθυσμού.
Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε τα επόμενα αποτελέσματα και ιδίως της τελευταίας απογραφής του 1989.
Στο συνολικό πληθυσμό τα άτομα μη αλβανικής υπηκοότητας ανέρχονταν σε 64.816, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία ήταν Έλληνες.
Οξύ πρόβλημα ηαπογραφή του πληθυσμού
Η εθνικότητα αποτελεί ένα οξύ πρόβλημα στην απογραφή του πληθυσμού. Και η μόνη εγγύηση που παρέχεται από αυτήν είναι ο συνδυασμός των δύο κριτηρίων, του υποκειμενικού και του αντικειμενικού.
Το αίτημα να μην περιληφθεί το δικαίωμα της έκφρασης της βούλησης του ατόμου της μειονότητας είναι παράνομο.
Δεν αναγνωρίζονται τα δικαιώματα σημαίνει ότι αποκρύπτεται στην πλειοψηφία η ύπαρξη της μειονότητας.
Αυτό θα αποτελούσε όχι μόνον παραβίαση του Συντάγματος αλλά και της ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων, που εγκρίθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 1993 και επικυρώθηκε από το Κοινοβούλιο της Αλβανίας το 1999.
Η άποψη του άλλου μέρους του καθορισμού της εθνικότητας βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στη βούληση του προσώπου (υποκειμενικά κριτήρια), αγνοώντας την πραγματικότητα που αναφέρονται σε συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με το πρόσωπο (αντικειμενικά κριτήρια), αυτή επίσης είναι παράνομη και προκατειλημμένη.
Πολλές πρωτοβουλίες έχουν ληφθεί για να δείξουν ότι ο στόχος τους είναι η τεχνητή αύξηση της ελληνική μειονότητας.
Ο Έλληνας πρόξενος στην Κορυτσά προέτρεψε τους κατοίκους «να μην διστάζουν να λένε ότι είναι Έλληνες». Ο εκπρόσωπος της οργάνωσης «Ομόνοια» στην πόλη αυτή, ο οποίος έσπασε τους τάφους της Μπομποστίτσας, απαίτησε να καθοριστούν οι κάτοικοι ως Έλληνες βλάχοι.
Επιπλέον, ο εκπρόσωπος του κόμματος ΚΕΑΔ, καθόρισε ως υπέρβαση των αιτημάτων για συγκεκριμένα στοιχεία του απογραφόμενου, όπως είναι η σχέση με τη χώρα, η γλώσσα που ομιλείται στην οικογένεια. Σύμφωνα με αυτόν αυτά θα αποτελούσαν παραβίαση των προσωπικών δεδομένων, του απορρήτου της ιδιωτικής ζωής του ατόμου.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και ένα άτομο αλβανικής υπηκοότητας μπορεί να εκφράσει τον εαυτό του ως Έλληνα. Αυτή είναι είναι η λογική της εκστρατείας για την αύξηση του αριθμού της (ελληνικής) μειονότητας.
Όλα αυτά βρίσκονται στον απόηχο του Μητσοτάκη που είχε επισημάνει ότι «η αλβανική κρατική παρέμβαση καταργεί το δικαίωμα των πολιτών της να δηλώσουν ως εθνική ταυτότητα αυτήν την οποία θέλουν».
Έτσι, στόχος τους είναι να αυξηθεί ο αριθμός των Ελλήνων μειονοτικών μέσα από διάφορες εθνικότητες ακόμη και της αλβανικής»
(Στη συνέχεια του άρθρου επισημαίνεται ότι τουλάχιστον 4.000 αιτήσεις εκκρεμούν στα αλβανικά δικαστήρια, όπου Αλβανοί πολίτες ζητούν να καθοριστούν ως Έλληνες και τις αντιδράσεις που υπήρχαν σε αυτήν την εξέλιξη)
Επιδιώκεται παρόμοια κατάσταση με το Κοσσυφοπέδιο
Η αλβανική κοινή γνώμη έχει εκφράσει την ανησυχία της και αυτή δεν είναι «εθνικιστική υστερία».
Είναι εύλογη η ανησυχία της όταν τίθεται εμπρός της ο στόχος της επιστροφής της Βορείου Ηπείρου, αφού θα αποδειχθεί ότι η ελληνική παρουσία έχει κυρίαρχη θέση στην νότιο Αλβανία.
Όλα αυτά μας φέρνουν πίσω στο πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914 που προέβλεπε τον περιορισμό των αλβανικών εδαφών στο ανατολικό μέρος της χώρας. Αυτή είναι και η θέση Μητσοτάκη που θέτει ένα σχέδιο παρόμοιο με εκείνο του Κοσσυφοπεδίου, στο οποίο βρισκόταν η αλβανική μειονότητα στο ζυγό της Σερβίας.
Και γιατί η ελληνική κυβέρνηση θέλει αύξηση της ελληνικής μειονότητας;
Γιατί η ελληνική κυβέρνηση θα απαιτήσει τα ίδια δικαιώματα για την μειονότητά της όπως είχε ζητήσει η Αλβανία από την Γιουγκοσλαβία. Αλλά οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου είναι 2 εκατομμύρια. Θα πρέπει λοιπόν η κατάσταση να εξισορροπηθεί . Συνεπώς πρέπει να έχουμε αύξηση του αριθμού της ελληνικής μειονότητας…
--
Πηγή: Gazeta Shqip