Απρίλιος 12, 2012.
Η σύντομη απάντηση είναι ναι.
Παρά το γεγονός ότι δεν θα συμβεί αύριο ή χωρίς τη βοήθεια, κυρίως, των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες, προφανώς, πρώτα θα επιτρέψουν τον Κόφι Ανάν να δοκιμάσει την τύχη του, να καταφέρει, δηλαδή, να πείσει το Ιράν να διαπραγματευτεί μια ειρηνική συμφωνία.
Ωστόσο, ο Αμπντουλάχ
Μποζκούρτ, αρθρογράφος της εφημερίδας ‘Zaman Today’ περιγράφει τη νομική διάσταση της υπόθεσης για την
παρέμβαση που δεν θα απαιτήσει εξουσιοδότηση των Ηνωμένων Εθνών (διάβαζε : της Ρωσίας και της Κίνας).
Αυτό μου φαίνεται ως πιο πιθανό σενάριο για την εξέλιξη των γεγονότων.
Τι θα συμβεί εάν ο ΟΗΕ δεν μπορεί να λάβει μια απόφαση, και η Ρωσία και η Κίνα μέχρι το τέλος χρησιμοποιήσουν την ισχύ του βέτο τους για τρίτη φορά;
Η Άγκυρα πιθανότατα θα επικαλεστεί τη συμφωνία του 1998 των Αδάνων με τη Συρία για να δικαιολογήσει τη στρατιωτική επέμβαση, ενώ θα καλέσει τα μέλη του ΝΑΤΟ να εφαρμόσουν το άρθρο 5 της Χάρτας του ΝΑΤΟ, το οποίο λέει ότι μια επίθεση σε κάθε μέλος θα πρέπει να θεωρείται ως επίθεση εναντίον όλων.
Το άρθρο είχε προβληθεί από τις ΗΠΑ για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2001, όταν το ΝΑΤΟ αποφάσισε ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις στους δίδυμους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου (World Trade Center) στη Νέα Υόρκη βρίσκονταν κάτω από τους όρους της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού.
Το δεδομένο ότι το καθεστώς του Άσαντ επιτρέπει το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) και τους συνεργάτες του να εξαπολύουν επιθέσεις στο τουρκικό έδαφος και αποδέχεται (φιλοξενεί) περίπου 1.500 με 2.000 σκληροπυρηνικούς μαχητές του PKK σε περιοχές κοντά στα τουρκικά σύνορα, η Τουρκία μπορεί κάλλιστα να αξιοποιήσει την κάλυψη του ΝΑΤΟ για βοήθεια…
Η συμφωνία των Αδάνων, που πιστοποίησε την έναρξη των πιο εγκάρδιων σχέσεων μεταξύ της Άγκυρας και της Δαμασκού, ορίζει ότι η Συρία δεν θα επιτρέψει καμία δραστηριότητα από το έδαφός της, που θα απειλούσε την ασφάλεια και σταθερότητα της Τουρκίας.
Κυρίως αναφέρεται σε τρομοκρατικές επιθέσεις από την κουρδική μαχητική Ομάδα του PKK, την οποία η οικογένεια Άσαντ έχει φιλοξενήσει στη Συρία επί δεκαετίες και την οποία η στρατιωτική υπηρεσία πληροφορικών της Συρίας εξακολουθεί να έχει τακτική συνεργασία.
Το PKK, το οποίο δεν εκπροσωπείται στο κύριο φιλο-επαναστατικό εθνικοαπελευθερωτικό μπλοκ του Συμβουλίου των κουρδικών κομμάτων της Συρίας, έχει δηλώσει ότι εάν η Τουρκία εισβάλλει στη Συρία θα ξεκινήσει ασύμμετρες επιθέσεις.
Αυτό αποτέλεσε ένα σημαντικό αντικίνητρο για τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να επιβάλλει μια ζώνη ασφαλείας.
Ωστόσο, η αξιολόγηση της απειλής αυτής τώρα αλλάζει μετά από τις διασυνοριακές επιδρομές των συριακών δυνάμεων ασφαλείας σε στρατόπεδο προσφύγων της Τουρκίας την περασμένη Κυριακή, όπου τραυματίστηκαν δύο Τούρκοι υπήκοοι, αλλά και επειδή ο αριθμός των προσφύγων της Συρίας που πέρασε τα σύνορα έχει αυξηθεί ραγδαία.
Περισσότερα από 24.000 άτομα έχουν στεγάζονται στην επαρχία Χατάι, το ένα τρίτο από αυτά έφθασε μόλις τις τελευταίες εβδομάδες, σύμφωνα με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου.
Ξέχωρα από το πώς έχει αποσταθεροποιηθεί αυτός ο προσφυγικός πληθυσμός είναι και η λεπτή σεχταριστική ισορροπία της ίδιας της Τουρκίας, από το γεγονός των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττονται εναντίον των Συρίων στο τουρκικό έδαφος και εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Όποιος έχει παρακολουθήσει το βρετανικό Τύπο κατά τους τελευταίους μήνες θα γνωρίζει πως πως πρέπει να αντιμετωπίσει την Άγκυρα σε μια τέτοια προοπτική.
Ο Αμπντουλάχ Μποζκούρτ αναδεικνύει μια άλλη ενδιαφέρουσα δυνατότητα. Για μια διμερή συμφωνία μεταξύ της Τουρκίας και της Συρίας που υπεγράφη το Δεκέμβριο του 2010, όπου οι δύο χώρες έχουν το δικαίωμα να διεξάγουν κοινές επιχειρήσεις στο έδαφος του άλλου, με σκοπό την εκρίζωση των τρομοκρατών.
Αν και ο Άσαντ έχει καθορίσει όλη την αντιπολίτευση της χώρας του ως «τρομοκρατικές», ο όρος πιο εύκολα αποδίδεται για τις ομάδες που σπέρνουν το θάνατο και το βιασμό, γνωστές ως ‘Σαμπίχα’ που εμφανίστηκαν στην έναρξη της εξέγερσης το περασμένο έτος.
Το ίδιο ισχύει και για την Ιρανική Επαναστατική Φρουρά του Σώματος και την Χεζμπολάχ παράγοντες που συνέβαλαν στην καταστολή του καθεστώτος.
Εάν η Τουρκία ήταν να αναγνωρίσει το Εθνικό Συμβούλιο της Συρίας, ως μια κυβέρνηση –στην εξορία, τότε θα μπορούσε να επέμβει νόμιμα στη Συρία με τη ρητή συγκατάθεση της εν λόγω κυβέρνησης- εν εξορία.
Και να μην ξεχνάμε ότι ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός εξακολουθεί να εδρεύει στην Αντιόχεια (Antakya).
Ωστόσο, όλα αρχίζουν να ξεχειλίζουν, η ανοχή της Τουρκίας δεν πρόκειται να
διαρκέσει για πάντα.
Κατά ειρωνικό τρόπο η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας «χωρίς προβλήματα με τους γείτονες» που οδήγησε σε μια προσέγγιση με τη Συρία, τώρα μετατρέπεται σε ένα πεδίο που δημιουργεί πρόβλημα με το νότιο γείτονα.
--
Πηγή: The Telegraph
Michael Weiss is
the Communications Director of The Henry Jackson Society, a foreign policy think tank. A
native New Yorker, he has written widely on English and Russian literature,
American culture, Soviet history and the Middle East.