Ιούνιος 19, 2013.
-Αρθρογραφία
Μέσης Ανατολής-
Η Συρία και η Αίγυπτος
πεθαίνουν.
Πέθαναν πριν αρχίσει ο συριακός πόλεμος και πριν η «Μουσουλμανική
Αδελφότητα» καταλάβει την εξουσία στο Κάιρο.
Στη Συρία, υπάρχει ένας συνεχής εμφύλιος πόλεμος και στην
Αίγυπτο συνεχίζεται μια άλυτη κρίση- και οι δύο χώρες θνήσκουν.
Θνήσκουν γιατί δεν
επέλεξαν αυτό που η Κίνα έχει δρομολογήσει-
να κάνει μεταστροφή σε πάνω από ένα δισεκατομμύριο κατοίκους που ασχολούνταν με
την αγροτική καθυστέρηση, και να τους οδηγήσει σε μια σύγχρονη αστική κοινωνία,
και αυτό μέσα σε μια γενιά!
Το Μεξικό, επίσης,
έχασε τη ζωή του με τον ίδιο τρόπο, αλλά είχε την ευκαιρία να στείλει το
ένα πέμπτο του πληθυσμού του, στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Για όποιον έχει παρακολουθήσει τη μελέτη των βασικών
οικονομικών στατιστικών, γίνεται σαφές ότι η Αίγυπτος αδυνατεί να αντεπεξέλθει
στο ισοζύγιο πληρωμών- όπου υπάρχει ένα απύθμενο έλλειμμα που δημιουργήθηκε από
την υπερκατανάλωση, με 50% από τις εισαγωγές τροφίμων και από το κόστος των
επιδοτήσεων στα καύσιμα που καταβρόχθιζαν ένα τρίμηνο του εθνικού
προϋπολογισμού.
Οι Ισραηλινοί αναλυτές έχουν κάνει σαφές ότι η
καθυστερημένη προσπάθεια του καθεστώτος της Συρίας για βεβιασμένο εκσυγχρονισμό του γεωργικού τομέα, οδήγησε σε
κρίση, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες έχασαν τη γη τους και στριμώχθηκαν σε
παραγκουπόλεις στα περίχωρα των πόλεων.
Όλα αυτά τα γεγονότα ήταν γνωστά στις αρχές του 2011,
πριν από την πτώση του Χόσνι Μουμπάρακ και πριν από το ξέσπασμα της συριακής
εξέγερσης.
Μερικές φορές, οι χώρες σκάπτουν οι ίδιες το λάκκο στον οποίο
πέφτουν.
Οι σύγχρονοι δικτάτορες ή οι κατ’ επίφαση δημοκρατίες
έχουν την τάση να κρατούν τον αγροτικό φτωχό πληθυσμό
σε απομόνωση και σε άγνοια- έτσι τους είναι πιο εύκολο να τους ελέγχουν.
Στο Μεξικό η πολιτική αυτή λειτουργούσε προς όφελος της εξουσίας,
[στη Βραζιλία τώρα παρουσιάζεται το φαινόμενο αυτό με τον επαναστατημένο λαό].
Το Μεξικό είχε δίπλα του τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η
φτωχολογιά κατέφυγε εκεί, ήταν ένα ευτύχημα για το καθεστώς.
Το ζήτημα αυτό έχει ξεχειλίσει στην Αίγυπτο και τη Συρία
από το 2011.
Αλλά, οι Αιγύπτιοι και οι Σύριοι δεν έχουν που να πάνε.
Η Δύση πιστεύει ότι απαλύνει τις τύψεις της, στέλνοντας
όπλα που της περισσεύουν στους σουνίτες της Συρίας, για να πολεμήσουν τον... τύραννο.
Κανείς δεν θέλει να προσφέρει ή να ψάξει να βρει 20 δις
δολάρια το χρόνο για το καλό της οικονομίας στις χώρες αυτές.
Το 2011, ο Νικολά Σαρκοζί το είχε επισημάνει, αλλά ο
αραβικός σύνδεσμος δεν είχε δείξει επιθυμία να σπαταλήσει, τουλάχιστον, στην
αιγυπτιακή κοινωνία αυτό το ποσό των χρημάτων.
Η Αίγυπτος είναι μια καθυστερημένη χώρα, με τον
αναλφαβητισμό στο 50%, με 30% όμαιμους γάμους, με 90% κλειτοριδεκτομές, και επιπρόσθετα με 40% άνεργους ή
υποαπασχολούμενους.
Η Συρία έχει τρομερές κοινωνικές οικονομικές ανάγκες, έχει ανάγκες
σε τρόφιμα, σε λάδι, σε νερό, προϋποθέσεις για μια κοινωνική ευημερία.
Σε περίπτωση που κυριαρχήσουν οι σουνίτες στη Συρία- στο
οποίο αμφιβάλλουμε- η νέα κυβέρνηση, στην καλύτερη περίπτωση θα είναι σαν αυτής
της Αιγύπτου, μιας «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» που θα προΐσταται σε μια
οικονομία υπό κατάρρευση, χωρίς μέλλον.
Υπάρχει ακόμη και το σενάριο του ‘γιουγκοσλαβικού
μοντέλου’ της Συρίας, με διχοτομήσεις
των εθνοτήτων, αλλά αυτή η περίπτωση δεν μπορεί να σταθεί με μία ενιαία
κυβέρνηση.
Η μεταστροφή της κοινωνίας δεν μπορεί να επέλθει χωρίς
κόστος.
--
Από
το άρθρο του David Goldman των Asia Times
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr