Αύγουστος 11, 2014.- Ανάλυση-
Οι Αμερικανοί δεν
μπορούν να δεχθούν έναν Ιρακινό ηγέτη που δεν θα εξυπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τους, τόσο στο
πετρέλαιο όσο και στρατιωτικά, ενώ το Ιράν θα ήθελε
να δει ένα άλλον Μαλίκι, ο οποίος θα μπορούσε να
χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για την προώθηση των Σιιτών στην ενοποίηση της εξωτερικής
πολιτικής της Τεχεράνης.
Το
σημερινό Ιράκ, καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της αρχαίας γης της
Μεσοποταμίας.
Δημιουργήθηκε από τις βρετανικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις
το 1922, με τη
συγχώνευση των τριών περιφερειών - της Βαγδάτης, με κυρίως σουνίτες
Άραβες, τη Βασόρα την κυρίως σιιτική αραβική περιοχή,
και τη Μοσούλη, όπου ήταν Σουνίτες και Κουρδικός
εθνικά πληθυσμός.
Οι Βρετανοί πέτυχαν τα αυτοκρατορικά σχέδια τους, μετά τη
διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από τον πρώτο ηγέτη που διόρισαν, τον βασιλιά Φαϊζάλ μέχρι
το σημερινό καθεστώς του Νούρι Αλ Μαλίκι που εγκαταστάθηκε από τις ΗΠΑ και το Ιράν, το Ιράκ δεν έχει δει μια συγχώνευση των ομάδων του πληθυσμού του.
Οι κοινότητες διαιρούνται συνεχώς από θρησκευτικές και εθνοτικές γραμμές.
Οι κοινότητες διαιρούνται συνεχώς από θρησκευτικές και εθνοτικές γραμμές.
Υπό
την προεδρία του Σαντάμ Χουσεΐν, η κατάσταση υποστηρίζονταν
με επιγαμίες και τη χρήση των ίδιων τζαμιών, για σουνίτες και σιίτες στις προσευχές,
αλλά αυτό σταμάτησε μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το
2003.
Ο Σαντάμ, ένθερμος υποστηρικτής του
αραβικού εθνικισμού στερούσε κατάφωρα τους Κούρδους του Ιράκ από την πλούσια σε
πετρέλαιο περιοχή του Κιρκούκ και οι γύρω περιοχές ήταν βίαια αραβοποιημένες.
Το ίδιο ζήτημα εξακολουθεί να αποτελεί εμπόδιο στην
ανάπτυξη καλών σχέσεων μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης στη Βαγδάτη και τους
Κούρδους του Ιράκ.
Ωστόσο,
στον απόηχο του πρόσφατου « Ισλαμικού Κράτος του Ιράκ και
Λεβάντε- ΙΚΙΛ, με την κατάληψη της Μοσούλης, ανάγκασε τις ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας να εγκαταλείψουν την πόλη
και η κυβέρνηση της Βαγδάτης δεν είναι πλέον ορατή στην περιοχή.
Η εισβολή των Αγγλο-Αμερικάνων και η ανατροπή του
Σαντάμ, κάτω από την ψεύτικη πρόφαση των όπλων μαζικής καταστροφής, έχει
οδηγήσει μόνο σε καταστροφές στο λαό του Ιράκ.
Από
το 2003 το Ιράκ έχει γίνει καθημερινά
μάρτυρας βομβιστικών επιθέσεων, απαγωγών, στόχος δολοφονιών -και μαζικών εκτελέσεων, καταρρακώνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ζωές.
Η λεγόμενη δημοκρατία των ΗΠΑ, που εισήχθη στο Ιράκ έχει
αποδειχθεί να είναι η χειρότερη, από ό, τι οι
προηγούμενες δικτατορίες.
Η πολιτική της απομάκρυνσης των μελών του κόμματος ‘Μπάαθ’
(σοσιαλιστικό αραβικό κόμμα) που εγκρίθηκε
από τον από Νούρι Αλ Μαλίκι, εξυπηρέτησε με λυσσαλέο τρόπο τον σεχταρισμό του, με στόχο τον αφανισμό των σουνιτών.
Η Βαγδάτη, που κάποτε ήταν μια
μικτή μητρόπολη, έγινε, σχεδόν σιιτική πόλη, αφού οι
σουνίτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη, στον
απόηχο των δολοφονιών από την κυβέρνηση υπό την αιγίδα των ταγμάτων θανάτου.
Ο Μαλίκι είχε εξαπολύσει ένα διπλό μέτωπο πολέμου με τους σουνίτες.
Από τη μία πλευρά έχει εκκαθαρίσει τους σουνίτες από το
μηχανισμό ασφαλείας του Ιράκ, στις μυστικές
υπηρεσίες και στη διοίκηση, με τη βοήθεια του αμφίβολου νόμου του καθαρισμού
των οπαδών του κόμματος Μπάαθ.
Από
την άλλη πλευρά, ο ίδιος απομάκρυνε τους σουνίτες από
την πολιτική ηγεσία από την επικρατούσα τάση της ιρακινής πολιτικής, για περαιτέρω
απομόνωση και τρομοκρατία κατά των σουνιτών πολιτών, με την ψευδή δικαιολογία της καταπολέμησης
της τρομοκρατίας.
Οι διώξεις του Μαλίκι κατά των σουνιτών πολιτικών, αποξένωσαν περαιτέρω τους σουνίτες, οι οποίοι πίστευαν ότι, εάν οι ηγέτες τους γίνουν θύματα των μισαλλόδοξων επιθέσεων του Μαλίκι, τότε δεν υπήρχε ελπίδα γι 'αυτούς στο ιρακινό κράτος.
Οι διώξεις του Μαλίκι κατά των σουνιτών πολιτικών, αποξένωσαν περαιτέρω τους σουνίτες, οι οποίοι πίστευαν ότι, εάν οι ηγέτες τους γίνουν θύματα των μισαλλόδοξων επιθέσεων του Μαλίκι, τότε δεν υπήρχε ελπίδα γι 'αυτούς στο ιρακινό κράτος.
Ο Μαλίκι τέθηκε εκτός ελέγχου, δημιουργώντας κρίση μετά
την κρίση με τις ανεύθυνες πολιτικές του.
Οι Σουνίτες, οργισμένοι άρχισαν να ριζοσπαστικοποιούνται
σύν τω χρόνω, αντιπαρατασσόμενοι στους σιίτες
που κρατούσαν τις δυνάμεις ασφαλείας, πάνω από μια δεκαετία.
Το «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε»
εκμεταλλεύθηκε την κατάσταση αυτή της αντιπαράθεση ως μοχλό και παρουσίασε την
οργάνωσή του, τη βιώσιμη στρατιωτική και πολιτική εναλλακτική λύση για τους σουνίτες
του Ιράκ.
Ο λαός πήρε τα όπλα εναντίον των δυνάμεων του Αλ Μαλίκι
και στις σουνιτικές επαρχίες άρχισαν να κυριαρχούν οι απλοί Ιρακινοί που
αναγκάστηκαν να αμυνθούν κατά των σιιτών, των παραστρατιωτικών ομάδων του
Μαλίκι.
Όσοι είχαν υποφέρει από τις διώξεις και τις αδικίες, δεν
δίστασαν να συμμαχήσουν με οποιαδήποτε δύναμη και το ΙΚΙΛ ήταν η δύναμη που
προκάλεσε η μονοδιάστατη θρησκευτική κυβέρνηση του Μαλίκι στη Βαγδάτη.
Η μισητή εκστρατεία του Μαλίκι είχε στο στόχο, επίσης, τους
Κούρδους του Ιράκ, οι οποίοι κατά κύριο λόγο ακολουθούν το σουνιτικό Ισλάμ.
Έτσι, και οι Κούρδοι, στο αυτόνομο βόρειο Ιράκ είχαν
διαφορές με τη θρησκευτική πολιτική του Μαλίκι.
Όλοι οι Κούρδοι βουλευτές- 63 τον αριθμό- μποϊκόταραν την
έκτακτη συνεδρίαση του ιρακινού Κοινοβουλίου για την επιβολή έκτακτης ανάγκης
στη χώρα, μετά την επίθεση του ΙΚΙΛ.
Το έπραξαν αυτό ελπίζοντας στην πλήρη ανεξαρτησία τους από
το Ιράκ.
Λαμβάνοντας υπόψη τη γεωπολιτική και την οικονομία στην
περιοχή, η απλή καθαίρεση του Μαλίκι, δεν θα φέρει σταθερότητα, ειρήνη και
ηρεμία στο Ιράκ.
Η δημιουργία, όμως, μιας χαλαρής ομοσπονδίας που θα
περιλαμβάνει το σιιτικό νότο, τους σουνίτες στο κέντρο και τη βόρεια κουρδική
περιοχή, φαίνεται να είναι η πιο βιώσιμη λύση που θα επιτρέψει στους Ιρακινούς
να ζουν σε σχετική ειρήνη, χωρίς να διαλυθεί η χώρα...
--
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr