Η εναλλαγή της εξουσίας του VMRO-DPMNE με αυτή
του SDSM θα ευνοήσει την Ελλάδα;
Γράφει από τα Σκόπια ο Vladislav
Perunović – (wperunovic@gmail.com)
Μάιος 16, 2015.
Στη διαλεκτική αρκετών μηνών, της οξείας διαμάχης μεταξύ του κυβερνώντος VMRO-DPMNE και του αντιπολιτευτικού αριστερού
κόμματος, της Σοσιαλιστικής Ένωσης της FYROM- SDSM , κάποιοι Έλληνες παρατηρητές
σχηματίζουν την άποψη ότι η πολιτική νίκη του SDSM- που στα τοπικά πολιτικά
πρότυπα μεταφράζεται σε «σχηματισμό κυβέρνησης και εντολής σε πρωθυπουργό»- θα έχει θετικό αντίκτυπο
στην Ελλάδα.
Άγνοια για τις θέσεις του SDSM
Η προσέγγιση αυτή βασίζεται στην
άγνοια της θέσης του SDSM για το όνομα και την ταυτότητα, που είναι ένα ζήτημα της
μείζονος εθνικής πληθυσμιακής ομάδας της πΓΔΜ, με την άγνοια που δημιουργήθηκε από
εμφανή έμφαση της στομφώδους και παράλογης ταυτοποίησης του VMRO-DPMNE με την ελληνική κλασική ταυτότητα.
Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να εισαχθεί
μια αναδρομική έκθεση των πράξεων αυτών- μετονομασία δρόμων και δημόσιων αντικειμένων,
ανεγέρσεις αγαλμάτων σημαντικών προσώπων της βόρειας ελληνικής κλασικής
αρχαιότητας, ημιεπίσημη χρήση του Ήλιου της Βεργίνας, δημοσιεύσεις
ψευδοφιλολογικών βιβλίων από κύκλους που μπορούν να αποκληθούν ως μέλη της «επίσημης ακαδημίας».
Οι παρατηρητές τα τελευταία χρόνια των χρόνων της συμβολικής
σύγκρουσης που δημιουργήθηκε από τις απαιτήσεις των Σκοπίων στην κλασική αρχαιότητα,
γνωρίζουν αυτά τα γεγονότα αρκετά καλά.
Ωστόσο, η χρήση της συλλογιστικής κατά
την οποία το VMRO-DPMNE έφθασε στο ζενίθ της ιστορικής πλαστογραφίας και ότι καμία
μεμονωμένη πολιτική επιλογή που θα την αντικαταστήσει δεν μπορεί να είναι
χειρότερη, βασίζεται σε μια εσφαλμένη αιτιολογία.
Το πρώτο και το πιο σημαντικό είναι
ότι, εάν οι ημεδαποί δημόσιοι της πΓΔΜ το αποκλείουν, αυτές οι ‘εθνολογικές θεωρίες’ που
διατυπώθηκαν από το VMRO-DPMNE έχουν κάποια αξία στη σφαίρα των διεθνών
ακαδημαϊκών κύκλων.
Σε όλα αυτά τα εννέα χρόνια της προώθησής
τους, ούτε ένας μεμονωμένος αρχαιολόγος, ιστορικός, γλωσσολόγος, εκτός της πΓΔΜ,
έχει αποδεχθεί, έστω και εν μέρει αυτές τις «θεωρίες περί (ιστορικής) συνέχειας».
Σε ανασκόπηση των σχετικών πιο έγκυρων
πανεπιστημιακών βιβλίων, που εκδόθηκαν εκτός Βαλκανίων αυτή την περίοδο, δεν
προβαίνουν καν σε αναφορά των απόψεων αυτών, έστω, ως αμφισβητήσιμες θέσεις, ως θεωρίες που αξίζει να αναφερθούν.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο κάποιοι
κύκλοι στην Ελλάδα πιστεύουν ότι η πολιτική εξάλειψη αυτής της ενεργειακής
σφυρηλάτησης της ιστορίας του VMRO-DPMNE και των συνδεδεμένων του ( τυπικά Μη
Κυβερνητικές Οργανώσεις, όπως και
ιδιώτες) είναι το αδίκημα για το
σφετερισμό της αρχαίας πολιτιστικής κληρονομιάς του ελληνικού λαού.
Βέβαια, αυτό που έχει λησμονηθεί είναι ότι, αν και αυτός
ο σφετερισμός είναι προσβλητικός από μόνος του, είναι κάτι περισσότερο από έναν
δείκτη Ανθελληνισμού στην πΓΔΜ από ένα σύνολο βιώσιμων θεωριών, μοντέλων και
υποθέσεων που έχουν τη δυνατότητα να
διακόψουν την κλασική κληρονομιά της Μακεδονίας από την ελληνική ιστορική
αφήγηση.
Τι παραλείπεται…
Αυτό που φαίνεται να παραλείπεται από τις
κριτικές τους, είναι το γεγονός ότι η
πολιτική ταυτότητα του Γκρούεφσκι κατάφερε να διαχωρίσει ιστορικούς,
γλωσσικούς, αρχαιολογικούς ακαδημαϊκούς κύκλους στο ακαδημαϊκό περιβάλλον
(κυρίως στις φιλελεύθερες δημοκρατίες),
οι οποίες σιγά-σιγά αλλά σταθερά
άρχισαν (όχι χωρίς εξαιρέσεις, αλλά
εξακολουθούν να πλειοψηφούν) να αποδέχονται τα κύρια σημεία της Τιτοϊκής
θεωρίας περί ξεχωριστής «μακεδονικής»
εθνότητας που παρήχθη στην πρώην Γιουγκοσλαβία στην δεκαετία του 1940-50.
Αυτοί οι συμπαθητικοί
ακαδημαϊκοί, οι περισσότεροι εξ αυτών ως
εκφραστές της Δυτικής κουλτούρας του φιλελευθερισμού ή ακόμη και του πολιτιστικού Μαρξισμού (σε
αντίθεση με τις πολιτικές του), δείχνουν τον αποτροπιασμό τους για τη θεωρία
αυτή σήμερα, ως αβάσιμης, και τη χαρακτηρίζουν ως ‘χυδαία θεωρία’ περί της «αρχαίας
μακεδονικής συνέχειας» που έρχεται σε αντίθεση στο σύνολο της ακαδημαϊκής
μεθοδολογίας.
Τι υποστηρίζουν…
Ωστόσο, υποστηρίζουν την ιδέα της χωριστής
εθνικότητας «Makedonci», ποιοτικά διαφορετική, από τους Βουλγάρους, Σέρβους και
Έλληνες και διαμορφώνοντας τις απόψεις τους, σχετικά με την έννοια της «αυτοδιάθεσης» και
παρόμοιες φιλοσοφικές μαρξιστικές και υπαρξιστικές θεωρίες περί εθνικής
γένεσης.
Η γένεση του «μακεδονικού» έθνους…
Ο κύριος παράγοντας που διευκολύνει
την εξέλιξη αυτή, ήταν το γεγονός ότι μεταξύ των εθνικισμών στην κομμουνιστική
Γιουγκοσλαβία, όλα ήταν απαγορευμένα στο όνομα της Παν-Γιουγκοσλαβικής ‘αδελφοσύνης
και ενότητας’, εκτός από τον «μακεδονικό» εθνικισμό, που κρίθηκε
απαραίτητος προκειμένου να δυναμώσει την αδύναμη Σερβία, κόβοντας εθνολογικούς
δεσμούς με τη Βουλγαρία και να τοποθετήσει ένα νέο έθνος ενάντια στην Ελλάδα ή
ακριβέστερα σε βάρος της ελληνικής
ακεραιότητας στο Βόρειο Αιγαίο.
Η Ελλάδα δεν αντέδρασε
Αυτή η μαρξιστική προσέγγιση που
ενεργοποιήθηκε στη Γιουγκοσλαβία (αλλά, δυστυχώς, δεν αμφισβητήθηκε από την
κυβέρνηση της Ελλάδας, κατά τη διάρκεια που η Γιουγκοσλαβία ήταν χρήσιμη ως
νεκρή δυτική ζώνη κατά του σοβιετικού μπλοκ), προήχθη από το «Κομμουνιστικό
Κόμμα της Μακεδονίας» (KPM),
το μοναδικό όργανο της νότιας γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας.
Το SDSM συνέχεια του κομμουνιστικού κόμματος
Σήμερα, ιστορικά, φιλοσοφικά,
κοινωνιολογικά και πολιτικά, απόγονος του KPM, είναι η Σοσιαλιστική Ένωση ή SDSM.
Αυτό το κόμμα υιοθετεί σήμερα, μετά
από τις επικρίσεις του 1990, ότι ήταν «φιλο-σερβικό», « αντεθνικό», «αντι-πατριωτικό» και στη συνέχεια έγιναν σε αυτό μεταρρυθμίσεις με βάση
πρώτιστα την ηγεσία του, όπου τοποθετήθηκαν νέοι άνθρωποι για τους οποίους η
Γιουγκοσλαβία είναι κάποιο είδος μακρινό ιστορικά, από το παρελθόν, μιας αναμορφωμένης συνέχειας του «μακεδονικού
εθνικισμού».
Ο εθνικισμός του SDSM
Ακριβώς, επειδή αυτή η παραλλαγή είναι
πολύ διαφορετική και τον εθνοκεντρισμό που προωθεί το VMRO-DPMNE, είναι πιο
ύπουλη για τα ελληνικά μακροπρόθεσμα ελληνικά συμφέροντα.
Δηλαδή, αυτός ο «μακεδονικός
εθνικισμός» του σημερινού SDSM,
βασίζεται στην ιδέα της θεμελιώδους διάκρισης των σλαβικών φυλών της μεσαιωνικής
περιόδου, η οποία κορυφώθηκε με την
εξέγερση των αριστερών διανοούμενων κατά του «ηγεμονικού επεκτατισμού» της Αθήνας,
του Βελιγραδίου και της Σόφιας, κερδίζοντας και πάλι τη δημοτικότητα στις μάζες
που ήταν «κουρασμένες από την αδελφοκτόνο δουλεία σε γειτονικά κέντρα εξουσίας».
Αυτή η παραλλαγή του «Μακεντόνσκι πατριωτισμού»,
αν και πάλι, επίσης είναι εσφαλμένη, έχει το πλεονέκτημα ότι είναι δεκτικός στους
δυτικούς φιλελεύθερους και στους μεταμοντέρνους της σύγχρονης εποχής.
Τον
πατριωτισμό αυτόν τον ασπάζονται διανοητές
του SDSM,
όπως ο Μαλέσκι Λιούμπομιρ Φρεσκόφσκι, Μιροσλάβ Γκρέτσεφ, Λιούμπομιρ Σπάσοφ και
άλλοι.
To SDSM εκφράζει τους Σλάβους
Μακεντόνσκι
Υπάρχει μια παράδοση του θεσμικού
σχηματισμού του, από το 1944 έως το
1998.
Το SDSM, ανεξάρτητα από τον προφανή «φιλεργατισμό»,
«σοσιαλισμό» και το «φιλελεύθερο» πολιτικό ήθος που προβάλλει, συγκαταλέγεται
μεταξύ των άλλων εθνοτήτων, όπως Αλβανοί, οι Τούρκοι, οι Βλάχοι, οι Σέρβοι, οι
Ρομά κ.α. που έχουν τα δικά τους εθνικά κόμματα, είναι ένα κόμμα, σχεδόν
αποκλειστικά από αυτούς τους Σλάβους, που χαρακτηρίζονται «Makedonci».
Για να συνοψίσουμε το θέμα, αποτελεί
δίλημμα για το ελληνικό κοινό, τι είναι πιο «αποδεκτό»: το εξωφρενικό, αλλόκοτο
και με τον μεγαλομανή εθνικισμό VMRO-DPMNE ή το «κοινωνιολογικό», μαρξιστικό
κατασκεύασμα που εκπροσωπείται από το SDSM, το οποίο ισχυρίζεται ότι
υπάρχει μια ‘θέση’ για την
ιστορία και τον πολιτισμό των ‘Makedonci’,
μέσα στο σύνολο του ‘ρεαλισμού’;
Τέλος, ο διαρκής αγώνας του VMRO-DPMNE και του SDSM, είναι για θέματα, όπως η ‘ελευθερία
του λόγου’, η ‘διαφθορά’, ο ‘νεποτισμός’- κανένα από τα δύο αυτά κόμματα δεν
αμφισβητεί την ύπαρξη των «Μακεντόντσι»
επί αιώνες και ότι έχουν «ιστορικό δικαίωμα στο έθνος».
Έτσι, οι υποψήφιοι παράγοντες, που
μπορούν να φέρουν μια νέα αλλαγή σε
σχέση με την Ελλάδα, είναι, ήδη, ορατοί, κομίζοντας νέες τάσεις για αποκατάσταση του βουλγαρικού και σερβικού πατριωτισμού στο
εσωτερικό της πΓΔΜ, που έχουν μια ιστορική παράδοση που βασίζεται στο εθνώνυμο, στη
γλώσσα και την κουλτούρα.
--
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr