Μάιος 21, 2015.
Η ξαφνική αλλαγή της ρωσικής πολιτικής έναντι στα Σκόπια, η
οποία εξελίχθηκε από την αδιαφορία, σε δεινό ενδιαφέρον, για την προστασία του
καθεστώτος του Νίκολα Γκρούεφσκι, που έγινε
εμφανές σε πρόσφατες δηλώσεις από διάφορους Ρώσους πολιτικούς, θα πρέπει να
εξετασθεί υπό το πρίσμα των διαφόρων παραγόντων.
Το πρώτο είναι ότι μια χώρα του
αναστήματος της Ρωσίας, δεν αισθάνεται η ίδια περιορισμένη με την ad hoc δημιουργία και των πιο ισχυρών συμμαχιών.
Ότι η Ρωσία προσπαθεί να λάβει ένα φρούριο στα Βαλκάνια είναι ένα
παλιό στρατηγικός στόχος περισσότερα από 200 χρόνια και δεν αποτελεί
καινοτομία. Στο παρελθόν ήταν η
Βουλγαρία του Αγίου Στεφάνου (σε βάρος της Σερβίας και της Ελλάδας).
Σήμερα, υπάρχουν κάποιες σκοτεινές
απόπειρες εκ μέρους της Μόσχας, να επαναφέρουν τη Σερβία στην τροχιά της, η
οποία είναι , υπό το φως της γεωγραφίας, μάλλον αμφιβόλων κινήτρων.
Το εκπληκτικό είναι ότι η Ρωσία
προσπαθεί, κατά τις τελευταίες εβδομάδες και μήνες, να ασκήσει την επιρροή της στο εσωτερικό της πΓΔΜ, κάτι που ήταν
αδιανόητο, αφού τα Σκόπια από την de facto ανεξαρτησία τους, το 1992 προέβησαν
στη δέσμευση για στρατηγική εταιρική σχέση και συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Στο μέτρο που αφορά ορισμένες πολιτιστικές
πραγματικότητες, οι ρωσικές θέσεις προς την πΓΔΜ δεν αποτελούν έκπληξη.
Και τα δύο έθνη έχουν την ίδια σλαβική
προέλευση.
Η ‘μακεντόνσκι’ στα Σκόπια και η
ρωσική γλώσσα είναι αμοιβαία κατανοητές.
Υπάρχει μια διαχρονική σχέση 1.000 ετών
παλαιών πολιτιστικών επαφών μεταξύ των δύο εθνών, αν συμπεριληφθούν οι περίοδοι
κατά τις οποίες το σύγχρονο κράτος των Σκοπίων ήταν γνωστό ως «βουλγαρική γη» ή
«σερβική γη».
Το περίεργο με τις προσπάθειες της Μόσχας
να σφυρηλατήσουν μια συμμαχία με τα Σκόπια, είναι το γεγονός ότι οι αρχιτέκτονες
του «Μακεντόνσκι» εθνικισμού, δεν θεωρούν καν τους εαυτούς τους Σλάβους, αλλά
παραβλέποντας όλα τα ιστορικά αρχεία, ισχυρίζονται ότι είναι κληρονόμοι της αρχαίας
Μακεδονίας, ενός ελληνικού βασιλείου που απέκτησε ξεχωριστή θέση ως αυτοκρατορία
στην κλασική αρχαιότητα.
Αυτό δεν είναι κάτι άγνωστο για τους υπευθύνους
της χάραξης της πολιτικής στη Ρωσία.
Το γεγονός ότι ο ‘fyromian πατριωτισμός’ βασίζεται εξ ολοκλήρου σε
ορισμένους μύθους που σχετίζονται με την αρχαιότητα, καθώς γελοιοποιείται και κοροϊδεύεται από το
πολιτισμένο κοινό στον ανεπτυγμένο κόσμο, είναι ασφαλώς γνωστό στη Ρωσία.
Αυτό που οδήγησε τη Ρωσία στη ριψοκίνδυνη
κίνηση, είναι ο ανοικτά προφερόμενος «ευρω-ατλαντισμός»
από την αντιπολίτευση των Σκοπίων, που είναι παράλογη από μόνη της, με το δεδομένο της προσήλωσης της στα
σοσιαλιστικά ιδεώδη και την εφαρμογή των
πολιτικών της , ενώ αυτές οι θέσεις αποθαρρύνονται από την καπιταλιστική
κληρονομιά που είναι οι κατάλληλες πολιτικές και κοινωνικές ορθές που
υιοθετήθηκαν από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Ο μακιαβελισμός του Γκρούεφσκι, η
απόλυτη επιθυμία του να παραμείνει στην εξουσία και στον κυβερνητικό έλεγχο για
«ένα χρονικό διάστημα» απασχόλησε την ψεύτική προπαγάνδα ότι το VMRO-DPMNE δεν ενδιαφέρεται τόσο για την ένταξη
στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όσο η ενωμένη αντιπολίτευση που καθοδηγείται από το SDSM.
Κατά την τελευταία συγκέντρωση των μελών του VMRO-DPMNE (οι περισσότεροι από αυτούς εκβιάστηκαν να παραστούν αφού έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι από το VMRO) στις 18 Μαΐου στα Σκόπια, μερικοί στοχαστές έκαναν παραλληλισμούς μεταξύ της Ουκρανίας και της πΓΔΜ, δηλώνοντας ότι η αντιπολίτευση σχεδιάζει «πορτοκαλί επανάσταση με τα χρήματα του Τζορτζ Σόρος».
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτές
οι εκδηλώσεις απελπισίας έφθασαν στη Μόσχα και με μια γεωπολιτική στροφή είχε
αποτέλεσμα τη στήριξη της σημερινής «συντηρητικής» (στην πραγματικότητα
ακροδεξιάς) κυβέρνησης των Σκοπίων του πρωθυπουργού Νίκολα Γκρούεφσκι.
Ωστόσο, η «ρωσική περιπέτεια» του
Γκρούεφσκι είναι μόνο ένας ρηχός λαϊκισμός. Κανένας πολιτικός ή πολιτιστικός
οργανισμός στα Σκόπια δεν υποστηρίζει δεσμούς με τη Ρωσία με σαφή τρόπο.
Οι περισσότεροι Ρώσοι δεν ξέρουν καν, αν
υπάρχει «μακεδονικό» έθνος ή «μακεδονική»
γλώσσα.
Οι περισσότεροι Σλάβοι που βρίσκονται υπό
την επιρροή του Γκρούεφσκι έχουν αρχίσει να ταυτίζονται με την ιστορία, τον
πολιτισμό, τη γλώσσα και την αρχαιολογία της Αρχαίας Μακεδονίας και ο αριθμός
αυτών των οπαδών της θεωρίας αυτής βρίσκεται, ήδη, στην απόλυτη πλειοψηφία.
Αυτή είναι μια απόδειξη, ότι η στήριξη
της Μόσχας προς τον Γκρούεφσκι είναι μια πράξη απελπισίας και όχι ένα προϊόν
από κάποια βαθιά καλλιεργημένη πολιτιστική και πολιτική συγγένεια με την πρώην
γιουγκοσλαβική δημοκρατία.
Τελικά, τέτοια πολιτική είναι
καταδικασμένη ως μια ασήμαντη ρητορική.
--