Ιανουάριος 6, 2020. 22:57
Από το Radio France Internationale
Από τότε που το τουρκικό κοινοβούλιο έδωσε το πράσινο φως, ο
Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναπτύσσει τις δυνάμεις του ενάντια στον
στρατηγό Χάφταρ, ο οποίος προσπαθεί να καταλάβει την Τρίπολη.
Η τουρκική πρωτοβουλία εγείρει πολλά ερωτήματα, όπως
αποκαλύπτει ο Χασνί Αμπίντι, διευθυντής του Κέντρου Μελετών και Έρευνας στον
Αραβικό και Μεσογειακό Κόσμο στη Γενεύη.
Πώς
εξηγείτε, Χασνί Αμπίντι, αυτήν την τουρκική στρατιωτική πρωτοβουλία στη Λιβύη;
Υπάρχουν τρεις λόγοι για αυτήν την
πρωτοβουλία.
Ο πρώτος είναι η σημαντική σχέση μεταξύ του Προέδρου της
Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τόσο προσωπικά με τον Φαγιέζ
αλ-Σάρατζ, Πρόεδρο του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης, όσο και με την
κυβέρνηση της Τρίπολης, που επικεφαλής της είναι ο Σάρατζ, αναγνωρισμένης από τη
διεθνή κοινότητα.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι η υποστήριξη της Τουρκίας στην
μετα-Καντάφι Λιβύη είναι παλιά.
Ξεκίνησε κατά τη διάρκεια των Δυτικών επιχειρήσεων εναντίον
του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι (ο οποίος ήταν στην εξουσία από το 1969 έως
το 2011), όπου η Τουρκία επέλεξε να υποστηρίξει μαζικά την πόλη Μισράτα και τις
ένοπλες πολιτοφυλακές της.
Οι Τούρκοι αξιοποίησαν το ότι η πόλη Μισράτα είχε σημαντική και
εύκολη προσέγγιση, τόσο με το λιμάνι, όσο και το αεροδρόμιο της, επίσης, το ότι
η πολιτοφυλακή της πόλης αυτής, θεωρήθηκε ως η πιο σημαντική, η καλύτερη ένοπλη
και η πιο δομημένη.
Το τρίτο στοιχείο, το οποίο είναι πολύ πιθανόν να είναι η αιτία για αυτόν τον τουρκικό ελιγμό
στη Λιβύη, είναι οι συνδέσεις μεταξύ της Αιγύπτου, του Ισραήλ, της Ελλάδας και
της Κύπρου σε αυτό που ονομάζεται «φόρουμ φυσικού αερίου στη Μέση Ανατολή».
Η Τουρκία συνειδητοποίησε ότι ήταν εκτός του παιχνιδιού για
πρώτη φορά σε έναν σημαντικό και στρατηγικό τομέα.
Προφανώς, ο μόνος τρόπος για να είναι παρούσα και να μην
αποκλειστεί από την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, γιατί υπάρχει ένα
σημαντικό οικονομικό ζήτημα - δεδομένου ότι πρόκειται για τον αγωγό φυσικού αερίου
που προορίζεται για την Ευρώπη – ενέτεινε τις προσπάθειες να δώσει την παρουσία της
σε αυτή την περιοχή.
Για το λόγο αυτό, δεν υπήρχε καλύτερος στρατηγικός σχεδιασμός
από τη Λιβύη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η τουρκική κυβέρνηση έχει
φροντίσει να «επικυρώσει» δύο συμφωνίες με τη χώρα αυτή που είναι αμφισβητήσιμες.
Πώς
αντιλαμβανόμαστε αυτή την τουρκική προσέγγιση με την κυβέρνηση της Τρίπολης
έναντι άλλων παραγόντων της περιοχής;
Η σημαντική σχέση της Τουρκίας με την κυβέρνηση της Τρίπολης
- ή ας πούμε με το πολιτικό κόμμα που βρίσκεται κοντά στην Μουσουλμανική
Αδελφότητα, αν και δεν είναι η αποκλειστικά
η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Τρίπολη - ενοχλεί πολλές χώρες.
Ωστόσο, οι θέσεις της Αιγύπτου με τον πρόεδρο Σίσσι, των
Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Σαουδικής Αραβίας με την άφιξη του Μοχάμεντ
Μπιν Σαλμάν προκάλεσαν την πολιτική και στρατιωτική ανησυχία της Τουρκίας.
Αν και διπλωματικά απομονωμένη, η Τουρκία αντιμετωπίζει στη
Λιβύη μια ανατολική συμμαχία, η οποία συγκεντρώνεται γύρω από τον στρατάρχη Χαλίφα
Χαφτάρ, που είναι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, η Ελλάδα, καθώς
και δυνάμεις (προς έκπληξη) από το Σουδάν που θεωρούνται συμμαχικές της Τουρκίας
και της Ρωσίας.
Επιπλέον, νομίζω ότι ο πρόεδρος Ερντογάν, ο οποίος
διαμορφώνει προσωπικά την τουρκική εξωτερική πολιτική, είναι κάπως ενοχλημένος
από τη θέση της Γαλλίας.
Αισθάνεται, επίσης, κάποια απογοήτευση έναντι των δυτικών χωρών
που ενώ υποστηρίζουν την αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας της
Τρίπολης, όπως η Ιταλία, έχουν
εξαιρετικές σχέσεις με τον στρατάρχη Χαφτάρ.
Όλα αυτά προκάλεσαν τη στρατιωτική απόφασή του και ως
εκ τούτου μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η Τουρκία δεν ήθελε να μείνει εκτός του
νέου παιχνιδιού που παίζεται σήμερα στη Λιβύη με έναν πρωτοφανή πολλαπλασιασμό
των περιφερειακών παικτών.
Εάν η
Τουρκία αναλάβει στρατιωτική δράση στη Λιβύη, έχει τα μέσα να αλλάξει την
κατάσταση;
Ο στόχος της Τουρκίας είναι να παγώσει τις ενέργειες του
Χαλίφα Χαφτάρ. Θέλει να τον εμποδίσει να καταλάβει την πόλη της Τρίπολης
και να χάσει όλα όσα κέρδισε μέχρι σήμερα.
Από την άλλη πλευρά, η νίκη του Χαφτάρ είναι πολύ δύσκολη,
διότι θα απαιτούσε μια πολύ σημαντική στρατιωτική δύναμη.
Συνεπώς, βρισκόμαστε σε κατάσταση αδιεξόδου, όπου καμία
στρατιωτική δύναμη δεν μπορεί να υπερισχύσει του άλλου.
Το πλεονέκτημα του Σάρατζ είναι ότι αναγνωρίζεται από
τη διεθνή κοινότητα και το πλεονέκτημα του στρατάρχη Χαφτάρ είναι ότι θεωρείται
ισχυρός άντρας που μπορεί να κρατήσει τη θέση του.
Αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα μπορούσε να συμβεί
στη συνέχεια.
Ποια θα μπορούσε να είναι η λύση; Ποια μπορεί να είναι
η εναλλακτική λύση αφού πραγματοποιείται, για παράδειγμα, ένας πόλεμος
εναντίον των πολιτοφυλακών;
Και πάνω απ’ όλα ποιες είναι οι συνέπειες μιας μεγάλης
στρατιωτικής επίθεσης σε μια πυκνοκατοικημένη πρωτεύουσα, με τόσο μεγάλο αριθμό
ένοπλων ομάδων, καθώς είναι πολλαπλά εξοπλισμένες.
Είναι το στοιχείο του φόβου ορισμένων κρατών που έχουν
καλύτερη γνώση της Λιβύης, όπως η Αλγερία και η Τυνησία.
Radio France Internationale
--
N.N.
--
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr