Σεπτέμβριος 24, 2021. Ελλάδα.
Το Παρίσι σκοπεύει να αναθεωρήσει τη στρατηγική της
Βορειοατλαντικής Συμμαχίας προκειμένου να σταματήσει να είναι όμηρος των
αμερικανικών συμφερόντων. Σε αυτό, υπήρξε απροσδόκητη υποστήριξη από το Βερολίνο,
πιθανώς λόγω του γεγονότος ότι η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ αποχωρεί από την πολιτική, γράφει η ρωσική
Τι θέλουν η Γαλλία και η Γερμανία από το ΝΑΤΟ;
Θα μπορέσουν να ξαναχτίσουν τη συμμαχία έτσι ώστε να
βγουν από την ασφυκτική κηδεμονία των ΗΠΑ;
«Η συμπεριφορά της Γαλλίας είναι κλασική: η κυρία
προσβλήθηκε λόγω της απροσεξίας του κυρίου, μετά την οποία χάιδεψε και ηρέμησε».
Με αυτά τα λόγια, ο Φιοντόρ Λουκιανόφ, Ρώσος αρχισυντάκτης, σχολίασε για
την εφημερίδα VZGLYAD μια τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ των προέδρων των Ηνωμένων
Πολιτειών και της Γαλλίας, μετά την οποία ανακοινώθηκε ότι ο Γάλλος πρέσβης θα
επιστρέψει στην Ουάσινγκτον την επόμενη εβδομάδα.
Ο Εμανουέλ Μακρόν αποφάσισε να ανακαλέσει τον
διπλωματικό εκπρόσωπο, άνευ προηγουμένου για τις αμερικανογαλλικές
σχέσεις, αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία και η Αυστραλία δημιούργησαν
μια νέα αμυντική συμμαχία AUKUS , για την οποία οι Γάλλοι και άλλοι
σύμμαχοι του ΝΑΤΟ έμαθαν σχεδόν από τις εφημερίδες.
Ταυτόχρονα, το Παρίσι έχασε το «συμβόλαιο του αιώνα» (66
δισεκατομμύρια δολάρια είναι πράγματι κολοσσιαίο ποσό) για την κατασκευή
υποβρυχίων - οι Αυστραλοί το έδωσαν στους Αμερικανούς.
Την ίδια περίπου περίοδο, η Ελβετία αποφάσισε να αγοράσει
αμερικανικά F-35 αντί για γαλλικά μαχητικά.
Ο Ευρωπαϊκός Στρατός
Οι εφημερίδες δείχνουν ότι αυτό έκανε μια ισχυρή εντύπωση
στο Παρίσι. Δεδομένου ότι το "σύμπλεγμα Ναπολέοντα"
περιλαμβάνεται στο τυπικό σύνολο του Γάλλου ηγεμόνα και ο Μακρόν είναι
εγωκεντρικός από μόνος του, περίμεναν ότι θα έκανε βήματα στο πνεύμα του Σαρλ
ντε Γκολ, ο οποίος απέσυρε τη Γαλλία από τις στρατιωτικές δομές του ΝΑΤΟ για
ελευθερία δράσης στην παγκόσμια σκηνή.
Θα ήταν, σίγουρα, όμορφο και στο εγγύς μέλλον θα άνοιγε το
δρόμο για τους Γάλλους σε μια σοβαρή γεωπολιτική ενίσχυση. Εκτός του ΝΑΤΟ,
το Παρίσι θα στραφεί σε ένα ζήτημα που έχει αντιμετωπιστεί σχετικά πρόσφατα -
τη δημιουργία ενός ενιαίου στρατού της ΕΕ, όπου θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Πρώτον, διαθέτει τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις στην
ΕΕ (αλλά μόνο την τρίτη μεγαλύτερη θέση στο
ΝΑΤΟ - μετά την Ουάσινγκτον και την Άγκυρα).
Δεύτερον, είναι η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που
διαθέτει πυρηνικά όπλα και βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (το Λονδίνο,
όπως όλοι θυμούνται, έχει ήδη εγκαταλείψει την ΕΕ).
Τρίτον, ελέγχει πλήρως έναν αριθμό εδαφών διάσπαρτα σε
όλο τον Παγκόσμιο Ωκεανό (στη "ζώνη ευθύνης" του AUKUS, αυτή είναι,
για παράδειγμα, η Νέα Καληδονία).
Όταν ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ για Εξωτερικές Υποθέσεις και
Πολιτική Ασφάλειας Ζοζέπ Μπορέλ, ο οποίος φαίνεται επίσης πολύ προσβεβλημένος
από τις ενέργειες των ΗΠΑ, καλεί την Ευρώπη να "ενεργήσει ανεξάρτητα"
και "να αναπτύξει στρατεύματα με τον ίδιο τρόπο όπως κάνουν οι
Αμερικανοί", σίγουρα καταλαβαίνει ότι χωρίς τον πρωταγωνιστικό ρόλο των
Γάλλων, αυτό είναι απλά αδύνατο.
Η απόσυρση από το ΝΑΤΟ θα έδινε στο Παρίσι ελευθερία ελιγμών
και πραγματική κυριαρχία, κάτι που θα ενίσχυε τα ατού του πολλές φορές εντός
της ΕΕ και στον κόσμο συνολικά.
Αλλά, όπως τους αρέσει να λένε τα τελευταία χρόνια, δεν
έχουν απομείνει μεγάλοι παγκόσμιοι πολιτικοί στην Ευρώπη, οπότε η Γαλλία θα
παραμείνει στο ΝΑΤΟ - οι επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών και του
Υπουργείου Άμυνας το έχουν ήδη επιβεβαιώσει.
Αντί να χτυπήσει την πόρτα, το Παρίσι θα ξεκινήσει μια
διαδικασία «επαναπροσδιορισμού της στρατηγικής της συμμαχίας» από μέσα - και οι
Αμερικανοί φέρεται να συμφώνησαν σε αυτό.
« Ο λόγος ύπαρξης του ΝΑΤΟ είναι η διατλαντική
ασφάλεια. Αυτό θέλουμε να υπενθυμίσουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες»,- δήλωσε η
Γαλλίδα υπουργός Άμυνας Φλοράνς Παρλί στην ομιλία της στη Γερουσία,
σημειώνοντας ότι η μεταρρύθμιση της συμμαχίας θα πρέπει να «ενισχύσει την άμυνα
της Ευρώπης» και να «ξεκαθαρίσει τις
σχέσεις» με υπερπόντιους συμμάχους , αφού το καθεστώς του συμμάχου δεν
υποχρεώνει το κράτος «Να είναι όμηρος των συμφερόντων μιας άλλης χώρας».
Ενδεικτικά, οι γερουσιαστές αντέδρασαν σε αυτήν την ομιλία
με ένα αποδοκιμαστικό θόρυβο - περίμεναν πιο αποφασιστικές ενέργειες από τις
αρχές για την προστασία της γαλλικής τιμής και της γαλλικής επιρροής, ειδικά
επειδή οι λεκτικές εγγυήσεις των Αμερικανών δεν έχουν πλέον εμπιστοσύνη.
Εν τω μεταξύ, αυτή η δράση, αν και όχι πολύ αποφασιστική,
και μέχρι στιγμής δεν έχει διευκρινιστεί, αλλά με την παρουσία της πολιτικής
βούλησης, πολλά υποσχόμενη - λαμβάνοντας υπόψη ποιος ακριβώς το Παρίσι
αποκάλεσε ομοϊδεάτη του στη μεταρρύθμιση του ΝΑΤΟ. Αυτή είναι η Γερμανία.
Στην ίδια τη Γερμανία, αυτό δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί -
δεν υπάρχει κανείς. Υπάρχουν εκλογές την Κυριακή, η έκβασή τους είναι
απρόβλεπτη, η εξουσία στη χώρα μπορεί να αλλάξει.
Προφανώς, μιλάμε για κάποιες άτυπες συμφωνίες τις
οποίες η Μέρκελ δεν θεωρεί δυνατό να επιβεβαιώσει για τον εαυτό της - τόσο ως αποχωρούσα
όσο και ως υποστηρίκτρια της ιδέας ότι η Γερμανία δεν μπορεί να έχει τη δική
της ειδική εξωτερική πολιτική πορεία: πρέπει να ενεργεί ως μέρος μιας ενωμένης
Δύσης.
Η Μέρκελ το ανακοίνωσε πριν από 20 χρόνια, αλλά έχουν
αλλάξει πολλά από τότε.
Η Δύση δεν είναι πλέον ενωμένη
Η Δύση δεν είναι πλέον τόσο ενωμένη όσο παλαιότερα - ο χώρος του
Ατλαντικού έχει περάσει από ρωγμές αντιφάσεων.
Ταυτόχρονα, η Γερμανία διατήρησε τα δικά της εθνικά
συμφέροντα και κάποιος πρέπει να τα υπερασπιστεί, καθώς, όπως έδειξε η
πρακτική, οι "αιώνιοι σύμμαχοι" στο πρόσωπο των Αμερικανών
ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τα δικά τους συμφέροντα.
Αυτό υποδηλώνει την κατεύθυνση προς την οποία οι Ευρωπαίοι
σύμμαχοι θέλουν να μεταρρυθμίσουν το ΝΑΤΟ - προς μεγαλύτερη αυτονομία των
κέντρων εξουσίας μέσα σε αυτό.
Οι Γάλλοι θέλουν να διατηρήσουν την ίδια την ένωση και τις
γενικές υποχρεώσεις στο πλαίσιο της, αλλά να κυνηγήσουν τα συμφέροντά τους στο
αμερικανικό στυλ και όχι στο αμερικανικό κανάλι.
Τους ενοχλεί σαφώς το παράδειγμα όχι μόνο των ίδιων των
Ηνωμένων Πολιτειών (των οποίων η κυριαρχία είναι αδύνατο να αμφισβητηθεί μέχρι
στιγμής), αλλά και της Τουρκίας, η οποία, ενώ παραμένει στο ΝΑΤΟ, κάνει ό, τι
θέλει, ακόμη και στο πλαίσιο των συγκρούσεών της με το Παρίσι.
Δηλαδή, οι Αμερικανοί μπορούν, οι Τούρκοι επίσης, επειδή κανείς
δεν μπορεί να βρει δικαιοσύνη στον Ρετζέπ Ερντογάν και οι Γάλλοι δεν μπορούν, γιατί έχουν «συμμαχικές υποχρεώσεις».
Η υποστήριξη του Βερολίνου στις φιλοδοξίες του Παρισιού
είναι μια υπενθύμιση ότι οι στόχοι των Γερμανών είναι γενικά οι ίδιοι, αλλά
λιγότερο φιλόδοξοι.
Εάν η Γαλλία φαντάζεται τον εαυτό της, αν και όχι μια πολύ
μεγάλη, αλλά μια παγκόσμια υπερδύναμη, η ένταξη της οποίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ
θα πρέπει να ενισχύσει αυτή τη δύναμη (και όχι να συγκρατηθεί και να μην είναι
όμηρος των Αμερικανών, όπως είναι τώρα), τότε το απόλυτο όνειρο ενός μέρους της
γερμανικής ελίτ είναι σήμερα η απόκτηση κυριαρχίας ως τέτοια. Δηλαδή, κάτι
που η «στρατηγική της συμμαχίας» δεν προέβλεπε αρχικά γι 'αυτούς.
Η επιτυχία των Γάλλων και των Γερμανών στην ενίσχυση των
παγκόσμιων θέσεών τους, ή τουλάχιστον στην απόκτηση της πολιτικής κυριαρχίας
τους, θα εξαρτηθεί από το πόσο αποδυναμωμένοι είναι οι Αμερικανοί, αφού έχουν εντείνει
το ρόλο τους ως παγκόσμιος χωροφύλακας.
Η εθνική υπερηφάνεια των Ευρωπαίων...
Έχουν όμως τουλάχιστον μια πηγή κινήτρων. Για τους
Γάλλους είναι μια πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια, αλλά για τους Γερμανούς είναι
χρήματα και κάτι σαν ελπίδα. Μπορεί να μην είναι σε θέση να αφαιρέσουν
τους αμερικανικούς πυρηνικούς πυραύλους, αλλά κατάφεραν να επιστρέψουν τα
αποθέματα χρυσού τους, τα οποία ήταν προηγουμένως αποθηκευμένα σε
αγγλοσαξονικές τράπεζες.
--
© Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής- https://www.echedoros-a.gr