«Ευρωπαϊκά Παραμύθια», είναι το πρωτοσέλιδο της αλβανικής εφημερίδας Dita,
Μάιος 20, 2022. Ελλάδα.
Οι Ευρωπαίοι άρχισαν να αφηγούνται παραμύθια από πολύ νωρίς,
αλλά με την εκβιομηχάνιση και την ανάπτυξη της τεχνολογίας της πληροφορίας,
έχουν εξυψώσει τα παραμύθια σε τέχνη που εξυπηρετεί τον εαυτό τους.
Δεν πρόκειται για αραβικές ιστορίες και μύθους του Αισώπου, του Λα Φοντέν, του Άντερσεν κ.λπ., που είναι πράγματι λογοτεχνικές δημιουργίες.
Όχι, πρόκειται για πολιτικά παραμύθια, όμορφα διατυπωμένα
και δωρεάν σερβιρισμένα.
Η «Αθηναϊκή
Δημοκρατία»
Μια από τις μεγαλύτερες, μακροβιότερες και πιο χρήσιμες
ιστορίες είναι ο ισχυρισμός που προέρχεται από την Αρχαιότητα ότι η Δημοκρατία
γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στην αρχαία Αθήνα και ότι οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι την
ανέβασαν σε πρωτοφανές επίπεδο ανάπτυξης.
Συναντήσεις, συζητήσεις και αποφάσεις του 15-20 τοις εκατό
του πληθυσμού της αρχαίας Αθήνας, αποφάσεις που απέκλειαν όλες τις γυναίκες,
τις σκλάβες και τους ξένους, ακόμη και κάποιες άλλες κατηγορίες πληθυσμού που
είχαν μικρή περιουσία, πωλούνται στον κόσμο εδώ και αιώνες ως «Δημοκρατία», καθώς η ελληνική λέξη σημαίνει
«κυβέρνηση του λαού».
Αυτό το παραμύθι διδάσκεται ακόμα και σήμερα σε φοιτητές σε
όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των αμφιθέατρων των πιο διάσημων
πανεπιστημίων του κόσμου. Ο ισχυρισμός του Ρουσσώ ότι «η δημοκρατία δεν
υπήρξε ποτέ και δύσκολα θα υπάρξει κάποτε» είτε αποσιωπάται είτε περιφρονείται
ως αίρεση.
Και ποιος,άλλωστε, ρωτά για τον Αριστοτέλη που είπε:
«Δημοκρατία σημαίνει όταν κυβερνούν οι φτωχοί και όχι οι πλούσιοι»! Ο
αποκλεισμός των φτωχών από τη σκέψη και τη λήψη αποφάσεων, καθώς και η ύπαρξη
του υψηλότερου βαθμού ανθρώπινης εκμετάλλευσης, δηλαδή της σκλαβιάς, δεν
εμποδίζουν τους θεωρητικούς της συγγραφής βιβλίων και τους λαϊκιστές πολιτικούς
να προπαγανδίζουν επιμελώς ότι η δημοκρατία γεννήθηκε στην Αθήνα και υπάρχει
σήμερα στον υψηλότερο βαθμό σε πολλές χώρες αφού οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι …απλά
να …επιλέξουν τον επόμενο κυβερνήτη.
Ο αποικίες των πολιτισμένων
Δεδομένου ότι αυτό το παραμύθι δεν είναι το κύριο θέμα της
γραφής, πρέπει να περάσουμε σε άλλα πιο σύγχρονα παραμύθια.
Αμέσως μετά την εγκατάλειψη του Μεσαίωνα, οι πιο
ανεπτυγμένοι ευρωπαϊκοί λαοί ή μάλλον οι άρχοντες αυτών των λαών άρχισαν να
πιστεύουν ότι ο πλούτος των χωρών τους δεν ήταν αρκετός για μεγάλο χρονικό
διάστημα και έτσι ξεκίνησαν γεωγραφικές εξερευνήσεις και αμέσως μετά
κατακτήσεις και αποικισμούς των χωρών και των λαών άλλων ηπείρων.
Η κατοχή εδαφών, η εξόντωση πληθυσμών και η λεηλασία των επίγειων
και υπόγειων πόρων (ορυκτών) αυτών των εδαφών κηρύχθηκαν «έργα του Θεού» και
δικαιολογήθηκαν με τον ισχυρισμό ότι είχαν νομική και θρησκευτική υποχρέωση να
αρπάζουν εδάφη και να καταστρέφουν τους πολιτισμούς των λαών που τους χαρακτήριζαν
ως «άγριους».
Τις αποικιοκρατικές συμπεριφορές και ενέργειες προπαγάνδιζαν
οι Ευρωπαίοι σαν να ήταν προς το συμφέρον των λαών που
εκμεταλλεύονταν. Όμορφο παραμύθι.
Αφού εξόντωσαν τους περισσότερους αυτόχθονες πληθυσμούς,
λεηλάτησαν τις περιουσίες τους και έφεραν σκλάβους από την Αφρική στην Αμερική,
την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία κ.λπ., οι σοφοί Ευρωπαίοι δήλωσαν ότι «Όλοι οι
άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι, ότι είναι προικισμένοι με έναν Δημιουργό, και έχουν ορισμένα αναφαίρετα δικαιώματα όπως
το δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την ευτυχία».
Αν και αυτό το παραμύθι γράφτηκε και διαβάστηκε πολλές
φορές, εκατομμύρια άνθρωποι χρησιμοποιήθηκαν ως σκλάβοι, εκατομμύρια
περισσότεροι ντόπιοι εξοντώθηκαν και οι περιουσίες τους αφαιρέθηκαν,
περισσότερο από το μισό του πληθυσμού δεν είχε δικαίωμα ψήφου για άλλους δύο
αιώνες κ.ο.κ. .
Οι γαλλόφωνοι πολίτες τους σύντομα διακήρυξαν το
σύνθημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», αλλά συνέχισαν για άλλους δύο αιώνες
τις εισβολές, τις εξοντώσεις και τις ληστείες άλλων λαών, τον διωγμό και τη
δολοφονία χιλιάδων επαναστατημένων ιθαγενών.
Οι ιστορίες συνεχίζουν να λέγονται στα αγγλικά και στα
γαλλικά και τώρα σε πολλές άλλες γλώσσες του κόσμου.
Μια άλλη μικρότερη ευρωπαϊκή ιστορία είναι αυτή που λέγεται
σε ορισμένες από αυτές τις χώρες όπου το κράτος ισχυρίζεται ότι είναι κοσμικό,
ωστόσο οι ηγέτες του ορκίζονται στο Σύνταγμα, τη Βίβλο και το Κοράνι μόλις
αναλάβουν τα ηνία της εξουσίας.
Τι γίνεται
εδώ με την Αλβανία;
Ας περιορίσουμε τη γεωγραφία των παραμυθιών που λέγονται και
ας αναφερθούμε σε κάποια ευρωπαϊκά παραμύθια που σχετίζονται με εμάς τους
Αλβανούς.
Το 1878, 1913, 1915, 1919 κ.λπ. οι κύριες
ευρωπαϊκές δυνάμεις αποφάσισαν να καθορίσουν τα σύνορα άλλων χωρών, συμπεριλαμβανομένης
της Αλβανίας.
Ενώ καθοδηγούνταν στη λήψη των αποφάσεών τους από την
πρόθεση να ευχαριστήσουν το ένα το άλλο, αυτά τα κράτη διέδιδαν την ιστορία ότι
εμπνέονταν από το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση και την ελευθερία.
Το πόσο ηθική ήταν η έμπνευσή τους, δείχνει η εκατό και
πλέον χρόνια ιστορίας των αλβανικών εδαφών και της πολιτειακής μας συγκρότησης.
Ως
κομμουνιστές μας συμπονούσαν, τώρα μας θέλουν ‘δεύτερους’
Όσο ήμασταν υπό το «κομμουνιστικό» καθεστώς, οι ευρωπαϊκές
χώρες «θρηνούσαν» που ήμασταν απομονωμένοι, αλλά από την πτώση του μέχρι σήμερα
έχουν περάσει σχεδόν τόσα χρόνια όσα κράτησε το ίδιο το δικτατορικό καθεστώς
και οι ευρωπαϊκές χώρες δεν μας δέχονται ως μέλη της κοινότητάς τους , μια
κοινότητα που αρχικά σχηματίστηκε ως οικονομική συμμαχία χάλυβα και άνθρακα από
λίγα κράτη και στη συνέχεια μετατράπηκε σε Πολιτική Ομοσπονδία.
Αφού μας έδωσαν εκατοντάδες όρους και μας έδωσαν εκατοντάδες
θεωρητικά κεφάλαια για να τα μετατρέψουμε σε συμπεριφορά και πρακτική
κατάσταση, μας είπαν ότι τους είχαμε ικανοποιήσει καλύτερα, αλλά δεν μπορούσαν
να μας δεχτούν, ούτε καν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις μαζί μας για αποδοχή.
Οι
δικαιολογίες η μετά την άλλη…
Άλλοτε αδυναμία έφερναν οι αλβανικές τοπικές εκλογές και
μετά οι βουλευτικές, μια φορά οι εκλογές μιας χώρας, μετά μιας άλλης χώρας και
την τρίτη οι πανευρωπαϊκές εκλογές. Τώρα μας λένε ότι μας εμποδίζει μια
διαμάχη μεταξύ ενός μέλους της ΕΕ, της Βουλγαρίας, και της γειτονικής Βόρειας Μακεδονίας.
Ποτέ δεν ξέχασαν να μας πουν ότι είμαστε μέρος της Ευρώπης,
ότι το (κοσμικό ;!) μέλλον μας θα είναι στην Ευρώπη, ότι ανήκουμε στην Ευρώπη
και ότι έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο, αλλά οι πόρτες της ΕΕ δεν το κάνουν ανοιχτό
για εμάς αφού ακόμα και οι «φύλακες» αυτών των θυρών αλλάζουν κατά καιρούς.
Για γέλια
είμαστε…
Πριν από λίγες ημέρες, οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ δήλωσαν
ότι θα προσφερθεί στις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων «διευρυμένη πολιτική
δέσμευση με την ΕΕ, καθώς θα προσκαλούνται συχνότερα σε συναντήσεις υψηλού
επιπέδου μαζί της».
Έλα μη γελάς αν θέλεις!
Το ευρωπαϊκό παραμύθι αλλάζει τη μορφή της αφήγησης,
αλλά διατηρεί την ουσία του. Γιατί, μέχρι στιγμής, οι ηγέτες των χωρών των
Δυτικών Βαλκανίων δεν έχουν συναντηθεί με τους ανώτατους Ευρωπαίους
αξιωματούχους;!
Ένα άλλο ευρωπαϊκό παραμύθι είναι η υπόσχεση που δόθηκε στο
Κοσσυφοπέδιο για απελευθέρωση των βίζας και η μη εκπλήρωση της υπόσχεσης από τα
ευρωπαία «αφεντικά».
«Το Κοσσυφοπέδιο έχει εκπληρώσει τις προϋποθέσεις για την
απελευθέρωση της βίζα. «Υποστηρίζουμε την απελευθέρωση του καθεστώτος βίζας»,
δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της ΕΕ, κ. Ζοζέπ Μπορέλ.
Ναι, τότε ποιος εμποδίζει αυτόν τον κύριο και άλλους
Ευρωπαίους πολιτικούς αφηγητές να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και να
εκπληρώσουν το αίτημα του λαού του Κοσσυφοπεδίου;
Και ο κύριος Εμανουέλ Μακρόν!
Ένας από τους πιο διάσημους Ευρωπαίους αφηγητές της
σύγχρονης εποχής είναι επίσης ο Γάλλος Πρόεδρος, κ. Εμανουέλ
Μακρόν. Ενώ άσκησε βέτο πριν από τρία χρόνια για τη μη ένταξη της Αλβανίας
στην ΕΕ με γελοίες προφάσεις ότι υπάρχουν πολλοί Αλβανοί που μετανάστευσαν στη
Γαλλία. ενώ κορυφαίοι Γάλλοι πολιτικοί επιβεβαίωσαν στο Βελιγράδι πριν από
λίγους μήνες ότι «η Σερβία είναι το πρώτο βαλκανικό κράτος που έγινε δεκτό στην
ΕΕ», αν και είναι το μόνο βαλκανικό κράτος που έχει εδαφικές διεκδικήσεις στους
γείτονές του (όχι μόνο στο Κόσοβο) και δεν αναγνωρίζει όπως αναφέρει, έχει
πλέον καταλήξει σε μια «νέα ιδέα» (σημ. στον σερβικό κόσμο).
Σε συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 9 Μαΐου 2022,
ο κ. Ο Μακρόν είπε ότι «η ΕΕ, σύμφωνα με το επίπεδο ολοκλήρωσης και
φιλοδοξίας, δεν μπορεί να είναι το μόνο εργαλείο ευρωπαϊκής δόμησης. Πρέπει
να δημιουργήσουμε αυτό που αποκαλώ «Ευρωπαϊκή Πολιτική Κοινότητα»…
Αυτός ο νέος
ευρωπαϊκός οργανισμός θα επιτρέψει στα δημοκρατικά κράτη της Ευρώπης, που
υποστηρίζουν τις βασικές αρχές μας, να έχουν την ευκαιρία να συνεργαστούν στους
τομείς της πολιτικής, της ασφάλειας, της ενέργειας, των μεταφορών, των
επενδύσεων , συνοριακές διελεύσεις κ.λπ.».
Εκτός από ένα ξεκάθαρα ανείπωτο «παραμύθι», η τελευταία
δημιουργικότητα του Mr. Μακρόν περιέχει πολλά κόλπα και είναι ανάξιος του ηγέτη
μιας από τις πιο γνωστές χώρες στον κόσμο, που φιλοδοξεί να είναι ο κύριος
τιμονιέρης της Ε.Ε.
Πρώτον, τυπικά τίθεται το ερώτημα ποιες είναι οι διαφορές
μεταξύ των φράσεων "Ευρωπαϊκή Ένωση" και "Ευρωπαϊκή Πολιτική
Ένωση (Κοινότητα)";! Δεν είναι η ΕΕ μια πολιτική ένωση των
περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών;!
Γιατί η Ευρώπη χρειάζεται μια άλλη πολιτική κοινότητα κρατών
και με ποιες αρχές θα συγκροτηθεί;
Ο κ. Μακρόν μας λέει ότι θα δημιουργήσει επίσης αυτή
την κοινότητα των ευρωπαϊκών κρατών, ότι θα συμπεριληφθούν όλα τα κράτη που «υποστηρίζουν
τις βασικές αρχές μας» και ότι αυτό το «δεύτερο ομοσπονδιακό κράτος» της
Ευρώπης στοχεύει να εξασφαλίσει πολιτική συνεργασία, οικονομική συναλλαγή και
σύνορα μεταξύ αυτών των κρατών.
Τι ακριβώς
θέλει ο Μακρόν;
Σε απλή γλώσσα, ο κ. Ο Εμανουέλ Μακρόν θέλει η ευρωπαϊκή
ήπειρος να έχει δύο κοινά πολιτικά σπίτια, το ένα το σπίτι των πλουσίων,
ισχυρών και επιβλητικών κυρίων και το άλλο το σπίτι των νεότερων, των
φτωχότερων, τα μέλη του οποίου πρέπει να υπακούουν στο "σπίτι των
κυρίων" για να επιστρέψουν σε αυτήν για όλα, να την εξυπηρετούν σε στιγμές
ανάγκης (π.χ. ως μέλος του ΝΑΤΟ), να κυκλοφορούν ελεύθερα στα «δωμάτιά» τους,
αλλά να μην έχουν δικαίωμα να μπαίνουν όταν θέλουν στο πρώτο σπίτι, να μην
κάθεται σε τραπέζι με τους, ως ίσους και να μην έχουν δικαιώματα λήψης
αποφάσεων για τις κοινές τύχες της ηπείρου…
Η «δεύτερη»
Ευρώπη του Μακρόν
Ο σκοπός της δημιουργίας αυτής της «δεύτερης ΕΕ», την οποία
ευαγγελίζεται ο κ. Ο Μακρόν, ακούγεται πολύ υποκριτικά, γιατί η συνεργασία
στους τομείς της πολιτικής, της ασφάλειας, της ενέργειας κ.λπ. μεταξύ κρατών
έχει πραγματοποιηθεί και μπορεί να πραγματοποιηθεί ακόμη και χωρίς τη
δημιουργία ομοσπονδιών, αρκεί η καλή πρόθεση.
Ενώ η δημιουργία ενός κοινού πανευρωπαϊκού κράτους θα πρέπει
να στοχεύει όχι απλώς στην ενίσχυση της συνεργασίας στους παραπάνω τομείς, αλλά
στην ενοποίηση κοινών πολιτικών και συμπεριφορών στους κύριους τομείς της
οικονομίας, της πολιτικής και της άμυνας.
Η δημιουργία του «δεύτερου ευρωπαϊκού οίκου» που πρότεινε ο
Γάλλος Πρόεδρος είναι τόσο περιττή όσο και αδύνατη, ειδικά όταν την ιδέα και τη
δημιουργία του αναλαμβάνει ένας πρόεδρος και ένα κράτος που έχει γίνει σταθερό
εμπόδιο στην πανευρωπαϊκή ενοποίηση.
Η Ευρώπη είτε θα είναι ένα ενιαίο ομοσπονδιακό κράτος, είτε
στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον δεν θα υπάρχουν άλλες ευρωπαϊκές ομοσπονδίες
κρατών.
Δεν κάνει κανείς το λάθος να ακούει και να διαβάζει πολιτικά
παραμύθια, αλλά ο Θεός να βοηθήσει τους ηγέτες μας, να μην πιστεύουν εύκολα
τους παραμυθένιους κυρίους της Ευρώπης, όσο όμορφα κι αν τους τα λένε!
Άρθρο Του Viktor Malaj - Gazeta Dita
--
© Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής- https://www.echedoros-a.gr