Εφημ. ‘Ντνέβνικ’ : Άρθρο του ΥΠΕΞ Τουρκίας για σχέσεις Σκόπιας-Τουρκίας

Μάρτιος 26, 2010

Ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου βρίσκεται από χθες στα Σκόπια. Στα πλαίσια της προσέγγισης των δύο χωρών, η εφημερίδα των Σκοπίων ‘Ντνέβνικ’ δημοσίευσε ένα άρθρο που έγραψε ο τούρκος υπουργός αποκλειστικά για τη εφημερίδα αυτήν.

Από το άρθρο αυτό θα φιλοξενήσουμε, ασχολίαστα, ορισμένα αυτούσια τμήματα. Ο Τούρκος υπουργός, πάντως, τίθεται υπέρ ενός πολυεθνικού συνονθυλεύματος καθώς ονειρεύεται τις παλιές δόξες της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Παραθέτει μάλιστα και το Μέγα Αλέξανδρο ως εκφραστή μιας πολυ-εθνικής κρατικής οντότητας. Τίθεται σαφώς υπέρ του κοσμοπολιστισμού κλπ.

Ας δούμε μερικά τμήματά του.

«Ανάμεσα στην πΓΔΜ και της Τουρκίας υπάρχουν σχέσεις που μπορούν να χρησιμεύσουν ως παράδειγμα στον 21ο αιώνα. Η Δημοκρατία της Τουρκίας ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την πΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα και την εθνική ταυτότητα και ήταν η πρώτη χώρα που απέστειλε πρεσβευτή της».

« Η Τουρκία προσφέρει την ειλικρινή υποστήριξή της στις προσπάθειες που καταβάλλονται για μια θέση της πΓΔΜ στην Ευρώπη και τον κόσμο ως μια σταθερή και ευημερούσα χώρα της περιοχής. Η ένταξη στην ευρωπαϊκή ένωση, οι δημοκρατικές αξίες, οι πολιτιστική πολυφωνία, αποτελούν κοινούς στόχους μας. Και οι δύο πλευρές επιθυμούν ειλικρινά να συμπεριληφθούν στο επόμενο κύμα της ευρωπαϊκής διεύρυνσης».

«Τι ώθησε το μεγάλο Μακεδόνα, τον Μέγα Αλέξανδρο τον 4ο αιώνα π.Χ. να περάσει στην Ασία, στην Τροία, στην Έφεσο, στη Μίλητο, στην Αλικαρνασσό, στην Άγκυρα; Η μεγάλη ιδέα του για το κοσμοπολίτικο όραμά του. Ο Μέγας Αλέξανδρος πολέμησε για την ‘ενότητα της καρδιάς’ ή με άλλα λόγια η προσωπικότητά του εξομοιώνεται με τον «παγκόσμιο πολίτη». Είχε ενστερνιστεί την ιδέα της συγχώνευσης όλου του κόσμου. Το όραμα ενός πολίτη, πέρα από την συγκρότηση του όρου ‘εθνους-κράτους’ που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση σήμερα. Και είναι το όραμα του κοσμοπολιτισμού που μπορεί μόνον να αντιπαρατεθεί σε αυτήν».

«Οι λαοί των Βαλκανίων εκατοντάδες χρόνια- μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία- έδωσαν το καλύτερο παράδειγμα συμβίωσης, ανοχής και ειρήνης στα Σκόπια, στο Σεράγεβο, στη Θεσσαλονίκη, στην Κωνσταντινούπολη. Και τώρα είναι σε θέση να το επαναλάβουν».

« Οι σχέσεις ανάμεσα στην Τουρκία και τη πΓΔΜ καθορίζονται ως στρατηγικές και εξαιρετικές. Οι τακτικές ανταλλαγές επισκέψεων σε υψηλό επίπεδο αποτελούν μια σημαντική συμβολή στην παραδοσιακή φιλία μεταξύ των δύο χωρών. Μέρα στη μέρα οι σχέσεις μας αναπτύσσονται όλο και περισσότερο στον τομέα της στρατιωτικής και οικονομικής συνεργασίας.

Είναι αλήθεια πως υπάρχει ένα μεγάλο ανεκμετάλλευτο δυναμικό στις δύο χώρες που προσμένει την αξιοποίησή του. Και παρά την οικονομική κρίση οι διμερείς οικονομικές και εμπορικές σχέσεις δεν φαίνονται να έχουν επηρεαστεί, πράγμα που δείχνουν την αντοχή τους.

Οι μεγάλες επενδύσεις μας, είναι γνωστές, σε διεθνές επίπεδο, και αποτελούν τον καλύτερο δείκτη της επιχειρηματικής εμπιστοσύνης του τουρκικού λαού και της Τουρκίας για το μέλλον της πΓΔΜ»



Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος

ZAMAN:Τα ψέματα των Ελλήνων και Τούρκων εθνικιστών

(σ.σ. το παρόν άρθρο δεν το έριξαν οι τούρκοι πιλότοι στους κατοίκους των νησιών του Αιγαίου, όπως παλιά έκαναν οι ναζιστές που πετούσαν προπαγανδιστικά φυλλάδια, είναι σημερινό άρθρο της τουρκικής εφημερίδας «Ζαμάν» στην αγγλική της έκδοση. Το παρουσιάζουμε για να πάρουμε μια άλλη ...γεύση)



Πρόσφατα συνάντησα έναν δημοσιογράφο από την Ελλάδα. Μιλήσαμε για πολλά πράγματα, αλλά τα σχόλια του σχετικά με τα ταμπού στην Ελλάδα και στην Τουρκία μου έδωσαν πολύ τροφή για σκέψη.

Μου είπε ότι είχε διαβάσει πολλά από τα άρθρα μου με δυσπιστία.
«Πως θα μπορούσε ένας αρθρογράφος στην Τουρκία να θίξει τα ταμπού που μπορώ εγώ να θίξω;» ρώτησε, «θα τολμούσε μια εφημερίδα να δημοσιεύσει τα κείμενά μου;»

Φυσικά και απόλαυσα όλα όσα άκουγα, αλλά ήμουν έκπληκτος από αυτό που πρόσθεσε στο τέλος:
«Αν ένας έλληνας δημοσιογράφος έγραφε για τα ελληνικά ταμπού με τον ίδιο τρόπο που γράφει τα τουρκικά ταμπού», είπε, «θα τον είχανε λυντσάρει οι εθνικιστές».

Αυτή η διαπίστωση ήταν μια πραγματική έκπληξη γιατί υποτίθεται πως η Ελλάδα είναι πιο μπροστά από την Τουρκία όσον αφορά την ελευθερία της έκφρασης.

Στην πραγματικότητα ήξερα πως σύμφωνα με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η Ελλάδα είχε σοβαρά προβλήματα όσον αφορά την θρησκευτική ελευθερία, αλλά δεν γνώριζα ότι αυτή παραβίαζε και την ελευθερία του λόγου.

Ωστόσο αναλογιζόμενος το επίπεδο του εθνικισμού στην Ελλάδα, μου φαίνεται εντελώς φυσική η μισαλλοδοξία για ασυνήθιστες ιδέες που θα μπορούσαν να ενδημήσουν στην χώρα.

Γνωρίζω ότι ο ελληνικός εθνικισμός βασίζεται κυρίως στην αντίθεση του με την Τουρκία και τους Τούρκους.

Θα μπορούσα ωστόσο να πω το ίδιο και για τον τουρκικό εθνικισμό.

Ο ανθελληνικός ζήλος θα μπορούσε να αποτελέσει μόνο ένα από τα πολλά στοιχεία του τουρκικού εθνικισμού, και για αυτόν έχω πολλά ‘συστατικά’ που απαρτίζουν τη σύνθεσή του.

Από τις παρατηρήσεις του έλληνα φίλου μου, βέβαια, κατάλαβα πως και ο τουρκικός και ο ελληνικός εθνικισμός εμπεριέχουν το ίδιο περιεχόμενο: Τα ταμπού.

Η ελληνική εισβολή στην Ανατολία το 1919 φαίνεται να είναι μερικά από τα ταμπού των Ελλήνων. Είναι επίσης ταμπού για τους ελληνοκύπριους να μιλήσουν τι έκαναν στην τουρκική μειονότητα στο νησί της Κύπρου το 1974.

Για τους Τούρκους, από την άλλη μεριά, η «μεγάλη πυρκαγιά της Izmir» (Σμύρνη) το 1922 ακριβώς μετά την επανάκτηση της πόλης από τις τουρκικές δυνάμεις από τους έλληνες καταληψίες, ή οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που πραγματοποιήθηκαν από τις τουρκικές δυνάμεις στην Κύπρο το 1974 και μετά, είναι ταμπού και δεν μπορούν να συζητηθούν.

Πληροφορήθηκα πως η εισβολή του 1919 μόλις τώρα άρχισε να συζητιέται στην Ελλάδα. Καλά. Ήμουν παιδί όταν άκουσα φοβερές ιστορίες για την ελληνική εισβολή στην Ανατολία από ηλικιωμένους που έζησαν την εποχή εκείνη. Θα μπορούσαν οι σύγχρονοι Έλληνες να συζητήσουν για αυτά τα τρομερά γεγονότα; Δεν γνωρίζω.

Από την πλευρά μας ένα θέμα το οποίο δεν έχει συζητηθεί είναι η μεγάλη πυρκαγιά της Σμύρνης, που ξέσπασε όταν οι ελληνικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την πόλη τον Σεπτέμβριο του 1992. Ακόμη και με περιορισμένη γνώση ιστορίας, συμπεραίνω πως η πυρκαγιά δεν θα μπορούσε να είχε αρχίσει από τις ελληνικές δυνάμεις όταν εγκατέλειψαν την Ανατολία μέσω της Σμύρνης.

Αυτή η πυρκαγιά ξέσπασε αμέσως μετά όταν επανάκτησαν την πόλη, οι τουρκικές δυνάμεις υπό την αρχηγία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Η αρμενική γειτονιά στην παλιά Σμύρνη κάηκε μέχρι εδάφους, μετατρέποντας τα πάντα σε στάχτη.

Στην Τουρκία δεν συζητάμε για το γεγονός αυτό και απλά ρίχνουμε την ευθύνη στους ‘Έλληνες’. Νομίζω ότι είναι ένα από τα πολλά ψέματα που λέμε εμείς οι Τούρκοι για τον εαυτό μας.
Ωστόσο, τα ψέματα και η άρνηση της παραδοχής των φρικαλεοτήτων μας, δεν είναι αποκλειστικότητα των Τούρκων.

Ο Έλληνες και οι Τούρκοι εθνικιστές έχουν όμοιες απόψεις.

Τόσο η μουσουλμανική μειονότητα (σ.σ. στο κείμενο αναφέρεται ως τουρκική) στην Ελλάδα και η ελληνική μειονότητα στην Τουρκία έχουν μετατραπεί σε ομήρους στις χώρες τους, εξαιτίας αυτής της εθνικιστικής προσέγγισης για την κατάστασή τους.

Αποτελεί μια κοινή επιθυμία των εθνικιστών στην Ελλάδα και στην Τουρκία η συνέχεια αυτών των ψεμάτων και των ταμπού.

Πιστεύω πως οι άνθρωποι που δεν είναι τυφλωμένοι από εθνικιστική θερμότητα έχουν να κάνουν πολλά μαζί.

Έχουμε κοινή ιστορία, είμαστε γείτονες. Εμείς οι Έλληνες και οι Τούρκοι πρέπει να ξαναγράψουμε την κοινή ιστορία μας, να δημιουργήσουμε ένα κοινό μέλλον.

Πρέπει να επιτεθούμε στα ταμπού μας και να τα συντρίψουμε. Ενώ οι εθνικιστές συνεχίζουν να λένε τις δικές τους ιστορίες, οι δημοκράτες και από τις δύο πλευρές θα πρέπει να προσπαθήσουμε να πούμε στους πολίτες τους για τον πόνο των «άλλων».
Ο εθνικισμός είναι μια ασθένεια που κατέβηκε στα βαλκάνια τον 19ο αιώνα και οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτήν την περιοχή είναι τυφλοί.

Πρέπει να ανακτήσουμε τα μάτια μας, να ανοίξουμε τα μάτια μας.

Ποιος έκαψε τη Σμύρνη;

Γιατί οι Έλληνες εισέβαλαν στην Ανατολία;

Γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο υποφέρει τόσο πολύ στην Τουρκία;

Τι γίνεται με τα βάσανα των μουσουλμάνων στην Ελλάδα, η στρατιωτική επέμβαση στην Κύπρο και τόσα άλλα πράγματα;

Οι εθνικιστές έχουν μιλήσει πολύ. Οι δημοκράτες της Ελλάδας και της Τουρκίας θα πρέπει επίσης να μιλήσουν.

Είναι καιρός να υψώσουμε τη φωνή μας.

Εμείς Έλληνες και Τούρκοι, δεν έχουν τίποτε να χάσουν, εκτός από τις εθνικιστικές ψευδαισθήσεις και τα ψέματα!

ORHAN KEMAL CENGİZ Τετάρτη, 17 Φεβρουαρίου 2010

Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος  Ἐχέδωρος

Πιστεύει κανείς πραγματικά πως το Κυπριακό θα λυθεί;

Το Κυπριακό είναι ένα από τα πιο μακροχρόνια προβλήματα στην ημερήσια διάταξη των Ηνωμένων Εθνών, ένα θέμα με το οποίο ο Oργανισμός απασχολείται από το 1950 και έχει δαπανήσει χιλιάδες ώρες και τεράστια χρηματικά ποσά για την επίλυσή του.

Στη διάρκεια των ετών αυτών έχουν πραγματοποιηθεί πολλοί κύκλοι διαπραγματεύσεων. Καί όλοι έχουν αποτύχει.

Κάθε πλευρά αποδίδει την ευθύνη στην άλλην.

Μετά από τόσα χρόνια, το νησί έχει χωριστεί σε δύο κράτη:

Τη Δημοκρατία της Κύπρου που αναγνωρίζεται από όλον τον κόσμο

και

τη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ),

που αναγνωρίζεται μόνον από την Τουρκία.

Ενώ ορισμένοι από την προηγούμενη γενιά εξακολουθούν να αναπολούν τις παλιές καλές ημέρες, όταν οι ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι ζούσαν ο ένας πλάι στον άλλον, η νεώτερη γενιά δεν έχει τέτοιες αναμνήσεις.

Όλοι έχουν αφηγηθεί ιστορίες που τις έχουν χιλιο-διηγηθεί, για δολοφονίες και για τρόμο.

Δεν έχουν καμία πραγματική επιθυμία για επανένωση.

Δεν έχουν αισθήματα ‘κυπριωτισμού’, ούτε όμορφες ιστορίες που θα μπορούσαν να πουν, και σε έναν μεγάλο βαθμό δεν επιθυμούν να μοιραστούν την εξουσία.

Παρόλα αυτά η αναζήτηση μια λύσης συνεχίζεται – προφανώς ό, τι καλύτερο για τους νησιώτες- και γι’ αυτό οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων, Μεχμέτ Αλί Ταλάντ και Δημήτρης Χριστόφιας, άρχισαν να διαπραγματεύονται μια νέα ρύθμιση, από το Σεπτέμβριο του 2008, βάσει των συμφωνιών των Ηνωμένων Εθνών, για μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.

Τη στιγμή αυτή διαφαίνεται αισιοδοξία και πρόοδος, η πλειονότητα, όμως (εντός και εκτός του νησιού) δεν πιστεύει πως θα βρεθεί λύση.

Καθ’ όν χρόνο οι δύο ηγέτες ισχυρίζονται ότι είναι παλιοί φίλοι και ενώνουν τις επιθυμίες τους για μια λύση, την ίδια στιγμή, εξακολουθούν να επιρρίπτουν ευθύνες ο ένας στον άλλον, για τη στασιμότητα που υπάρχει.

Το Κυπριακό πρόβλημα, πράγματι, έχει εξελιχθεί σε έναν φαύλο κύκλο ευθυνών, που ολοένα καθίσταται δυσκολότερο για να επιλυθεί.

Στο τέλος της περασμένης εβδομάδας ο Μεχμέτ Αλί Ταλάντ ήρθε στις Βρυξέλλες για να ενημερώσει σχετικά με τις εξελίξεις ως προς την τουρκική προοπτική της Κύπρου, γιατί, είναι ασφαλές, πως ο Χριστόφιας θα είχε μια διαφορετική άποψη να πει.

Ο Αλί, αλήθεια, βρίσκεται και ο ίδιος σε μια μάλλον δυσάρεστη θέση, λόγω των επικείμενων προεδρικών εκλογών του Απριλίου, στο βόρειο τμήμα της Κύπρου.

Αυτές οι εκλογές έχουν εξελιχθεί σε ένα είδος προθεσμίας για τις συνομιλίες, και, υπάρχει ο φόβος πως αν δεν επιτευχθεί συμφωνία μέχρι τότε, ο Ταλάτ δεν θα επανεκλεγεί και ο διάδοχός του δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον για το τι έχει διαμειφθεί στις μέχρι τώρα διαπραγματεύσεις.

Η διεθνής κοινότητα το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, και αυτός, άλλωστε, είναι ο λόγος της αύξησης των πιέσεων προς τους δύο ηγέτες να επισπεύσουν τη διαδικασία.

Και είναι πιθανό να δούμε την διπλωματική κίνηση να αυξάνεται τις προσεχείς εβδ0μάδες.

Ο Ταλάτ συμφωνεί ότι έχει σημειωθεί πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, ενώ σε πολλά σημεία, παραδέχθηκε, ότι οι δυσκολίες δεν έχουν ξεπεραστεί. Θέματα όπως η ιδιοκτησία, η ασφάλεια, δεν έχουν καν συζητηθεί.

Ενώ οι τουρκοκύπριοι και οι ελληνοκύπριοι συμφωνούν πως θα επιθυμούσαν να δούν το νησί αποστρατικοποιημένο μακροπρόθεσμα, βραχυπρόθεσμα οι τουρκοκύπριοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν πως η απόσυρση των 35.000 τούρκων στρατιωτών θα πρέπει να γίνει με την πάροδο του χρόνου και στο μεταξύ δεν υπάρχει δυνατότητα να αντικατασταθούν τα τουρκικά στρατεύματα με ‘διεθνείς δυνάμεις’ γιατί δεν τις εμπιστεύονται.

Με άλλα λόγια πολλοί ελληνοκύπριοι συνεχίζουν να φοβούνται τον τουρκικό μιλιταρισμό και τον βλέπουν ως μια διαρκή απειλή.

Στο υπόλοιπο σύντομο χρονικό διάστημα, υπάρχει επιτακτική ανάγκη να επιταχυνθούν, να ενταθούν οι συνομιλίες, πράγμα που σημαίνει πως οι δύο ηγέτες οφείλουν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους κυρίως στα δύσκολα ζητήματα.

07 Φεβρουαρίου 2010, Κυριακή
AMANDA PAUL

Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος-ZAMAN (τουρκική εφημερίδα)